خواندن قرآن، آن هم به شیوه ای که رونق مسلمانی را ببرد از دیر باز جزو هنرهای ما محسوب می شده. حالا هم نوبت سطل آب است. ماجرایی که قرار بود همدردی کسانی را که از یک نوع بیماری خاص نامطلع بودند برانگیزد و آن ها را به کمک و امدادرسانی وادارد به یک ماجرای لوس و بی مزه و مضحکی بدل شده که فقط می تواند موجب سرگرمی مشتی آدم میان مایه شود. آدم هایی که می توانند ساعت ها درباره واکنش فلان بازیگر درجه سه در برابر پروژه چالش سطل آب یخ ! با دوستانشان حرف بزنند. من خیلی اهل تئوری توطئه نیستم و مثل برخی از دوستان نمی خواهم بگویم این پروژه، پروژه ایست صهیونیستی و طراحان آن خواسته اند حواس مردم دنیا را از فجایع غزه و جنایات تکان دهنده داعشی ها پرت کنند. هرچند تصویری که آن کودک فلسطینی دارد سطلی از خاک را روی سرش خالی می کند چهارستون بدنم را به لرزه درآورد.آن تصویر طعنه تلخی بود به همه ما بی دردان عالم. به ما تماشائیان شرم که دیگر حتی تصاویر قتل و تجاوز و جنایت دل بی رحممان را به درد نمی آورد. بگذریم. من معتقدم حتی اگر بیخ گوشمان داعش و صهیونیست ها مشغول چنین جنایت هایی نبودند بازهم چنین حرکتی که فرجامی جز سرگرم کردن خلق الله- آن هم به سخیف ترین شکل ممکن- ندارد، قابل قبول نیست. آن هم در زمانه ای که همه ما به اندازه کافی به علت کج سلیقگی و سوء مدیریت ها و ندانم کاری های بالا دستی ها، از خواندن و آموختن و تامل کردن غافل شده ایم. من از اقتضائات دنیای جدید که سرگرمی و تفریح را از اصول اولیه زندگی می داند خیلی غافل نیستم اما توجه بفرمائید که این سرگرمی که از نظر من مضحک است و ممکن است از نظر خیلی ها با ارزش باشد دارد در پوشش یک کار خیرخواهانه و انسانی صورت می گیرد. و این دردناک ترین بخش ماجراست.
نظر شما