فائزه جمالی‌عالم

تهران نه زنانه است نه شاعرانه! فقط کافی است مادر یک کودک چندماهه باشی و بخواهی او را با کالسکه در شهر بچرخانی تا بفهمی تهران کودکان را دوست ندارد. نه پیاده روهای تنگی که حتی به چرخ‌های یک کالسکه کوچک فرصت تردد نمی‌دهند نه اتوبان‌ها و بزرگراه‌های شلوغی که با پله‌های خوفناک پل‌های عابر پیاده‌شان مادر و کودک را می‌ترسانند و به او اجازه عبور نمی‌دهند.

تهران شاعرانه نیست. تهرانِ بدون باغ بدون درخت بدون آسمان! تهرانِ هر جا زمین خالی است هر چه باغ بوده است هرچه فرصت نفس کشیدن شده است ساختمان‌های بی‌قواره. تهرانِ آپارتمان‌های کوچک و فضای سبز قطره چکانی که نتیجه ذهن‌هایی است که مادرانه فکر نکرده‌اند که شاعرانه فکر نکرده‌اند.

تهرانِ شعار‌های خشن روی بیلبوردها، تهران سر هرچهارراه این همه کودک دستفروش با صورت‌های غمگین چرک، تهرانِ بیشترسال هوای آلوده، بیشتر ساعت‌ها ترافیک. بیشتر لحظه‌ها استرس...

تهرانی که دلمان را خوش کرده‌ایم به چند تا کافه بدون پنجره به یک عالم مرکز خرید بدون مشتری به بی‌نهایت فست فود با سوخاری‌های چرب و همبرگرهای سفت...

وقتی مردان حواسشان به گودبرداری‌های عمیق و جرثقیل‌های غول پیکر است زنان به پنجره‌ای که بشود از آن به آسمان نگاه کرد فکر می‌کنند به گل‌ها و پرندگانی که اگر نباشند شهر خاکستری را نمی‌شود تحمل کرد...

وقتی مردها نقشه پل‌ها و اتوبان‌ها و تونل‌ها را می‌کشند زنان هستند که باید به آنها یاد‌آوری کنند شهر پیاده روهای امن می‌خواهد که بتوانیم دست کودکانمان را بگیریم و به فضای سبز برویم و برای پرنده‌ها دانه بریزیم و به کودکمان بگوییم این شهر مهربان ما را دوست دارد، دوستش داشته باشیم...

شهردار تهران حتماً یک مشاور زن شاعر می‌خواهد که تهران کمی زنانه‌تر شود کمی شاعرانه تر...

* این یادداشت پیش از این در روز ۲۶ مهر در روزنامه ایران منتشر شده است.

۴۷۴۷

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 718532

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
8 + 1 =