نیجریه نباخت ایران نبرد!/ چرا ما برای گل‌زدن این قدر خجالتی هستیم؟!

اولش البته این طور نبود.ایران آن قدر دستپاچه بازی را شروع کرد که آدم یاد بازیکنان پلاستیکی فوتبال‌دستی‌های قدیمی می‌افتاد و بعد از اینکه سه بار پشت سر هم، خدا به عنوان یار دوازدهم جلوی گل نیجریه را گرفت، ناگهان تیم ایران، بدل به یک تیم واقعی شد که ضعیف‌تر از نیجریه ظاهر می‌شد اما دارای برنامه بود و بازیکنانش به جای آسمان، به پاهای بازیکنان تیم مقابل نگاه می‌کردند. از دقیقه 20 نیمه اول به بعد، دیگر کم کم جای نیجریه با ایران عوض شد و ایران شد نیجریه و نیجریه شد ایران و حتی امکان رسیدن به گل هم برای تیم ایران فراهم شد اما بازیکنان ایران احتمالاً به این نتیجه رسیدند که گل درخیابان‌های برزیل ریخته و می‌توانند تا آخر جام جهانی صبر کنند!
نیمه دوم با حمله نیجریه و دفاع ایران شروع شد اما این بار ایران یازده نفره جلوی نیجریه دفاع کرد و نیازی به دفاع یار دوازدهم از دروازه ایران نشد. از دقیقه پانزدهم نیمه دوم به بعد، ایران دست به چند ضد حمله نفسگیر زد که فقط تا جلوی دروازه نیجریه نفسگیر بود نه داخل دروازه‌شان. این حمله و بازگشت سمت دروازه خودی، آن قدر ادامه پیدا کرد تا به دقیقه 85 رسیدیم و انتظار می‌رفت که کی‌روش از این دقیقه به بعد، برنامه‌ای برای زدن گل تمام‌کننده داشته باشد اما عین ِ این برنامه را مربی نیجریه پیاده کرد تا در دو دقیقه وقت اضافه، دست میلیون‌ها ایرانی به دعا بلند شود که گل نخوریم و با یک امتیاز، بازی را ترک کنیم.
تیم ایران در نخستین بازی خود در جام جهانی شباهتی به آن تیم خسته، کند و با قدرت بدنی ضعیف پیشین نداشت و در حالی که انتظار می‌رفت بازیکنان ایرانی در برخورد فیزیکی با بازیکنان نیجریه، با هر تنه خوردن، تا مرزهای برزیل غلت بخورند و از امریکای جنوبی وارد امریکای مرکزی شوند، اما در کمال ناباوری، این بازیکنان نیجریه بودند که نقش بر زمین می‌شدند و داور بازی با حیرت به این صحنه‌ها نگاه می‌کرد و چند دفعه هم فراموش کند تا سوتش را به صدا درآورد و با توقف بازی، بازیکن مصدوم را از صحنه خارج کند. قدرت دوندگی این تیم هم خیلی بالاتر از حد دوندگی بازیکنان ایرانی در ایران بود که گاه در نمایش بازی‌های لیگ برتر، تلویزیون ایران زیرنویس می‌زد که لطفاً این قدر زنگ نزنید این بازی به شکل اسلوموشن پخش نمی‌شود! نیجریه، در بازی فردی، در بخش اعظم زمان دو نیمه مقابل ایران کم آورده بود و اگر ایران از آن لااقل سه فرصت مسلم گل‌زنی استفاده کرده بود من الان به جای نوشتن این متن، توی خیابان آزادی، همراه جمعیتی که نیمه‌شب تهران را بدل به صبحی زودهنگام می‌کردند، مشغول شادمانی بودم!