۰ نفر
۹ اردیبهشت ۱۳۹۶ - ۱۶:۱۵

حسین قره*

این روزها وقتی وعده های انتخاباتی تیم و طیف های سیاسی را می خوانم یاد تاناکورا می افتم. وعده های دست دوم ، وعده های یک بار مصرف شده ، وعده هایی که یک بار شاید به قامت کسی بوده است و حالا در قامت دیگری زار می زند. وعده هایی که رفو شده اند، درزهایش باز شده و عموما با نخ های رنگی دیگر به شکل نخ نما کوک خورده است.

آن چه مسلم است کاندیداها که وعده های تکراری می دهند روی دو وضعیت زمانی حساب کرده اند؛ یک: گذشته و دو: آینده.

این که ما ایرانیان مخاطب آنها حافظه کوتاه و بلند مدت سیاسی نداریم و یادمان می رود که چندی پیش (نه خیلی دور و نه خیلی نزدیک) نامزد دیگری از همین جنس، وعده در بسته بندی مظلوم نمایانه و مردمی به ما فروخت ، وقتی ما آن بسته استثنایی را در خانه و سرسفره هایمان باز کردیم پوچ بود، بوی نفت می داد اما پول نفت نمی داد. راستش را بخواهید همان بوی نفت هم برای ما خیلی گران درآمد، چون پولش صرف دورزدن تحریم هایی شد که می توانست نباشد. شاخص فلاکت را سرو ته گرفتند و به ما نشان دادند و ما هم مفلوک چرخ فلک و... ولی روی حافظه کم ما می شود حساب کرد و بی حساب حرف بدون حساب زد. ما مردم هم که عین ماهی لحظه حال را از لحظه گذشته تشخیص نمی دهیم، یکی گفت یارانه می دهم، نشستیم به حساب و کتاب و حساب گرانی ها از دست مان دررفته. اما حالا یک نامزد دیگر روی همین فراموشی ما حساب کرده است می گوید 4 برابر یارانه می دهم. حرف بی سند که خرجی ندارد، می دانید چرا خرجی ندارد چون هزینه اش برای آینده است.

ما ایرانیان مخاطب نامزدهای انتخابات اصلا در آینده حضور نداریم و با این همه وعده دست دوم، توان یقه گیری کسی که وعده های دروغ می دهد را هم نداریم. به این معنا که وقتی به کسی رای می دهیم دیگر او سواره است و ما پیاده ایم، مثلا اگر سیاست مداری در دوره اش فساد رخ داده باشد و معاون اولش هم به دلیل همین فسادها در زندان اوین باشد، در مصونیت برای دوره بعد، برای ما هم نامزده تعیین می کند و هم خودش نامزد می شود. خب این هم از آینده پس چه خرجی دارد که وعده های کلان مصرف شده بی مصرف بدهی . هیچ ! می دانید چرا چون اگر در حافظه کوتاه و بلند مدت ما ملت ،تصویر این آقایی که وعده های تاناکورایی می دهد هم بماند، دست ما کوتاه است و خرما بر نخیل. پس هزینه وعده های تکراری هیچ خرجی ندارد. مردم هم که اهل حساب و کتاب نیستند هر چه باورنکردنی تر باورپذیرتر. به این معنایی که ما عامه می گوییم:«نمی شه ولی اگه بشه چی می شه» .

حالا که حراج فصل است و وعده های تاناکورایی را چوب زده اند. یکی می گوید:« درآمدهای کشور را در 4 سال دوبرابر و نیم می کنم» یکی دیگر می خواهد از بنیاد مشکل جوانان را حل کند، وعده های انتخاباتی شده است عین مهریه «کی داده کی گرفته». فقط می ماند آنانی که آن قدر شرافت دارند که به اندازه توان و ظرفیت موجود کشور وعده می دهند نه به اندازه‌ای که می شود ما مردم را فریب داد و آنجا که نمی شود وعده ای را عملی کرد از محضر ما مردم عذرخواهی می کنند.

*روزنامه‌نگار

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 659896

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
2 + 15 =