به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛پایان کابوس هشت ساله؛قیافه اش مثل بچه های خجالتی بود که قرار است مقابل خیلی از تماشاگران تئاتر بازی کنند!سر به زیر،معصوم با نگاه هایی که حرف های زیادی را در خودشان پنهان کرده بودند.8 سال دوری از تخته و وزنه برداری.حالا وقت انتقام بود.انتقام از همه کسانی که این سرنوشت شوم را برایش رقم زدند.همه آنهایی که از نزدیک با وزنه برداری سر و کار دارند می دانند که چه فشار و استرسی روی آدم قرار دارد وقتی که پشت وزنه می ایستد.حالا اگر 8 سال هم وزنه نزده باشی دیگر بدتر.سعید تلاش زیادی کرد تا حواسش را جمع کند.نفس عمیقی کشید،دستانش را روی میله گذاشت و آن را بالا کشید،اما نشد؛افتاد!
استرس لعنتی.رنگ صورتش مثل گچ شده بود.در تمرین ها بیشتر از این را زده بود.203 کیلوگرم وزنه ای نبود که بتواند علی حسینی را از رسیدن به رویایش دور کند.او در تمرینات بیشتر از 210 کیلوگرم را زده بود اما استرس،فشار بیش از اندازه و ترس از اینکه "نکند موفق نشوم"باعث شد تا سعید 2 باز وزنه 203 کیلوگرمی را فقط لیفت کند!
کار نباید تمام می شد.تلاش های بی وقفه و شبانه روزی،حرص هایی که خورده بود و چشمان منتظری که کیلومترها دورتر از ینگه دنیا منتظر بازگشت او بودند.سعید برای بار سوم پشت وزنه 203 کیلوگرمی ایستاد.برای ثانیه هایی چشمانش را بست،نفسش را بیرون داد و این بار مصمم تر از دو بار قبل دستانش را به میله قفل کرد.وزنه مهار شده بود،البته نه فقط وزنه که تمام گرفتاری ها،بدشانسی ها و ناکامی ها بودند که با بالارفتن این وزنه از بین رفتند.خود سعید آنقدر احساساتی شده بود که می دانست چه کار کند.حال می توانست به همه دنیا بفهماند که 8 سال چطور حقش را خوردند و 8 سال چطور او را از اونواع و اقسام موفقیت ها دور کردند.حالا روحیه اش برای حرکات دو ضرب بیشتر بود.شاید او وزنه هایی که انتظار می رفت را نزد اما همین که پس از این همه سال غیرت به خرج داد و دلاورانه جنگید خودش شایسته تقدیر است.مدال هایی که امروز سعید علی حسینی گرفت شاید به رنگ طلا نبود،اما ارزشی به مراتب بیشتر از طلا داشت.مدال هایی که نه تنها اشک خودش،بلکه اشک هزاران عاشق به وزنه برداری را در آورد.
251 41
نظر شما