در اصول ۱۳۳ به بعد در قانون اساسی گاه از وزرا و گاه هیئت وزیران یاد شده است که به نظر می‌رسد در همه جا منظور هیئت وزیران است. به این معنا که رئیس دولت در بدایت کار خویش باید یک هیئتی کامل از وزرا را برای تصدی مسئولیت‌ها به مجلس معرفی کند و مجلس علاوه بر رأی به یکایک آنها به ترکیب و میزان هماهنگی آنها هم رأی می‌دهد.
اصل ۱۳۲ هم موید این ترکیب و هماهنگی، و مسئولیت رئیس‌جمهور بر این ترکیب هست که در نبود وی و با وجود معاون اول، نمی‌توان هیچ وزیری را استیضاح کرد و یا به وی رأی اعتماد نداد.
در اصل ۱۳۶ هم «که اگر نصف وزیران تغییر کند باید برای ترکیب هیئت وزیران رأی بگیرد» هم مشعر بر این است که هیئت وزیران متشکل از کل وزیران است و ترکیب (و هماهنگی) آن مورد نظر مجلس است.
اینکه یک وزیر و یا چند وزیر به هر دلیلی معرفی نشود توجیه قانونی ندارد . رئیس‌جمهور ترجیح داشت از مهلت قانونی خود استفاده می‌کرد و کل نامزدهای وزراتخانه‌ها را معرفی می‌کرد.
به نظر من پاسخ رئیس مجلس که تا نصف وزیران را می‌توان هیئت وزیران نامید توجیه‌پذیر نبود، زیرا که اصلی مر بوط به این موقعیت نیست. این برای موردی است که پس از تشکیل کابینه، وزرا یا به دلیل استعفا و یا عزل و یا استیضاح از نصف کمتر شوند و مربوط به مورد ابتدایی نیست.
این پاسخ از یک جهت شبیه استدلال رئیس‌جمهور در مورد فضای مجازی بود که با یک تصادف که نمی‌شود اتوبان را بست. که البته صحیح است که با یک و یا چند تا تصادف نمی‌شود اتوبان را بست، ولی اگر تصادفات هزاران شد و از حد تجاوز کرد چه؟
اصل ۱۳۵ قانون اساسی که می‌گوید رئیس‌جمهور می‌تواند برای وزارتخانه‌هایی که وزیر ندارند برای مدت سه ماه سرپرست انتخاب کند مربوط به زمانی است که به یکی از موارد استعفا، عزل، و یا استیضاح وزیر نباشد و به امر آغازین که وزیر معرفی نشود برنمی‌گردد. بنابراین در صورت عدم معرفی بعید است رئیس‌جمهور بتواند سرپرست انتخاب کند. وی باید فردی را معرفی می‌کرد و در صورت عدم رأی آوردن، مجاز بود چنین کاری را بکند.
نظر شما