شخصی که ده نفر را حریف است با ۱۱ نفر می شود نسخه اش را پیچید، مشکل زمانی است که سر و کله یکی پیدا می شود که نه قد و قواره ای دارد و نه زور و بازویی؛ اما می تواند با اندام نحیفش و لبخند ملیحش از پس دنیایی بر بیاید. اصولا نقش هیکل در جنگ و دعوا به اندازه تاثیر هارت و پورت های مضحک ترامپ است در اقتدار آمریکا.
شاهد حی و حاضرش هم خودم؛ چند وقت پیش در یک دعوای خیابانی از یک بابایی که نصف من هم نمی شد تا دلتان بخواهد کتک خوردم! بد نیست بدانید، لقب و نام مستعار هم، یا کشک است یا مشکوک. کسی را می شناسم که به او «فری پلنگ» می گفتند و دست آخر کسی نفله اش کرد که بعدها به «سعید پلنگ کش» معروف شد.
پس با شنیدن لقب هایی مثل: ابر قدرت، داعش، طالبان، سوپرمن، راکی ، رمبو ، مرد آهنی و... کک تان هم نگزد، با این چیزها می خواهند چیزهای دیگری را پنهان کنند.
معمولا آنهایی که در دعوا قپی می آیند و یال و کوپال نشان می دهند و شاخ و شانه و عربده می کشند و رجز و کری می خوانند، بیشتر به خودشان مشکوکند و ترس برشان داشته. کسی که جلوی دوربین با های و هوی، سر دست بسته ای را می برد خودتان بگویید؛ نشانه شجاعت کدامشان است؟ اصولا چنین منظره ای، باعث می شود ماست ها کیسه شوند و یا برعکس؛ آدم شیر شود؟ مگر حججی ها سر کسی را بیخ تا بیخ جلوی دوربین بریده اند و یا نفس کش طلبیده اند که الان، هم داعش و هم بابای داعش (خودتان می دانید کیست) مثل سگ از آنها می ترسند؟! حججی ها مگر به خودشان لقب های عجیب و ترسناک داده اند و یا قطر بازوهایشان را به این و آن نشان داده اند و یا لباس سیاه به تن کرده اند و نقاب به سر زده اند؟ که اینقدر ولوله راه انداخته اند؟ فقط بی سر و صدا زهره را آب می کنند و آب را زهرمار! اسم خودشان را گذاشته اند مدافع حرم و پای بدخواهان را کرده اند قلم!
پس مهم جنم و جربزه است. جربزه را هم اعتقادی می سازد که از ایمان درست و درمان ناشی می شود،نه اعتقادی که با شست و شوی مغزی و دلارها ساخته می شود. چنین اعتقاداتی به درد لای جرز می خورند و حقشان همانا ترکیدن با جلیقه انفجاری است. روحش شاد و خندان.
نظر شما