به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نوید نامور، کارگردان این فیلم مستند، درباره انگیزه به تصویر درآوردن بخشهایی از زندگی این کودکان با شرایط ویژه میگوید: پسر خود من مبتلا به اوتیسم است و انگیزه ساخت این مستند، از آنجا شکل گرفته که از نزدیک در جریان زندگی فرزند خودم و کودکان مشابه او هستم.
او با بیان این که قرار است این فیلم مستند، به بیان مشکلات کودکان اوتیستیک بپردازد و سوژه این فیلم، زندگی پسرش است، میگوید: نه من مقصرم که فرزندم مبتلا به اوتیسم است و نه خود او، پس چیزی برای پنهان کردن وجود ندارد. باید تابوی حرف زدن از اوتیسم شکسته شود تا برای یک بار هم که شده این مشکلات بیان شود و به حل آنها امیدوار هستم.
او توضیح میدهد: حدود دو هفته قبل، از مدرسه پسرم که در مدرسه کودکان اوتیستیک درس میخواند، تماس گرفتند و گفتند بیایید مدرسه چون فرزندتان لباسش را کثیف کرده است. بیشتر از نیمی از کودکان اوتیستیک ممکن است کنترل ادرار و مدفوع نداشته باشند و این اتفاق عجیبی نیست که بخواهند به این دلیل، دانشآموز مبتلا به اوتیسم را از مدرسه بیرون کنند. با این حال خودم را به مدرسه رساندم و دیدم مستخدم مدرسه دست پسرم را به شدت گرفته و او شدیدا در حال گریه کردن است و حال جسمی و روحی به شدت نامناسبی داشت. وقتی علت این کارش را پرسیدم، گفت دستور مدیر مدرسه است. به مدیر مدرسه اعتراض کردم و او بدون هیچگونه مسئولیتپذیری حرفهای یا حتی انسانی، گفت آموزش و پرورش به ما نیرو برای نگهداری و شستشوی این بچهها نمیدهد.
نامور میگوید: این کودکان دارای شرایط ویژهای هستند و باید امکانات خاصی به آنها داده شود اما هیچ فکری برای آنها نشده و این مدرسه حتی امکانات کاردرمانی هم ندارد. من واقعا نمیدانم آموزش و پرورش درباره کودکان استثنایی چه کار میکند؟ مگر خود خانوادهها چقدر امکان پرداخت هزینه برای این امکانات را دارند؟ بیمه هم این هزینه را تقبل نمیکند در حالی که این درمانها جزو ابتداییترین حقوق این کودکان است. جالب اینجاست که نه تنها در کودکی به مبتلایان اوتیسم امکاناتی اختصاص داده نمیشود بلکه در بزرگسالی هم با تمام مشکلاتی که دارند، از سربازی معاف نمیشوند!
این کارگردان مستندهای اجتماعی که فیلم «چند قطره خون» را در کارنامه دارد، میگوید: این کار مدیر مدرسه مصداق بارز کودکآزاری است آن هم درباره یک کودک با شرایط ویژه. مساله این نیست که این اتفاق فقط درباره فرزند من افتاده، مساله اینجاست که شاید هر روز در هر گوشه برای کودکان مبتلا به اوتیسم انواع چنین رفتارهایی در حال رخ دادن باشد ولی خانوادههای آنها صدایشان به جایی نرسد، بنابراین تصمیم گرفتم این مستند را بسازم که صدایی برای این کودکان و خانوادههایشان باشد و بتواند مشکلی از کودکان اوتیسم ایران را حل کند.
نامور میگوید: جلسهای با انجمن اوتیسم ایران داشتم و متوجه شدم که چند نفر دیگر هم چنین مشکلاتی داشتهاند و از طرق مختلف توانستهاند به مدرسه برگردند. اما این که این مشکلات به صورت انفرادی حل شود کارساز نیست بلکه لازم است قانون عوض شود و شامل حمایت از همه کودکان اوتیستیک شود. بنابراین از آقای قدمی، مدیرکل آموزش و پرورش استثنایی کشور تقاضا میکنیم به این موضوع توجه کنند. طبق گفته مدیر مدرسه، قانون میگوید کودکانی در این مدارس پذیرفته شوند که قدرت کنترل ادرار داشته باشند، اما همانطور که اشاره کردم نیمی از این کودکان تا بزرگسالی هم چنین امکانی ندارند، پس باید از تحصیل محروم بمانند؟ قانونی که برای افراد دارای معلولیت وضع میشود باید متناسب با شرایط آنها باشد نه این که کارآمد نباشد.
نامور میگوید: تهیهکننده و کارگردان این فیلم مستند خودم هستم و این فیلم را با حمایت معنوی انجمن اوتیسم ایران میسازم. این فیلم هدیهای است به کودکان دارای شرایط ویژه در کشورمان. برای همین منظور کمپینی هم قرار است با همراهی هنرمندان و ورزشکاران، در حمایت از حقوق کودکان اوتیستیک راهاندازی شود و امیدواریم که بتوانیم قدمی برای آینده این فرزندان سرزمینمان برداریم.
47234
نظر شما