تخمین زده می شود که حدود ۲۵۱ میلیون سال پیش حیات بر روی زمین تقریبا به مرز نابودی کامل رسیده بود. چیزی درحدود ۹۶ درصد گونه های آبی روی زمین نابوده شده بودند، اثری از جنگل بر روی زمین نبود و عجیب آنکه برای یک میلیون سال هیچ گیاهی فراتر از نیم متر روی این سیاره رشد نمی کرد.
۱۰۰ میلیون سال طول کشید تا تنوع زیستی زمین بار دیگر به شرایط قبل خود یعنی قبل از انقراض نسل گسترده گونه های حیاتی بازگردد. به تدریج شرایط برای پیدایش دایناسورها، پستانداران و سایر گونه های گیاهی فراهم شد.
علت وقوع چنین فاجعه ای چیزی جز فعالیتهای شدید آتشفشانی نبوده که درنتیجه آن توده های صخره های گسترده ای در سراسر زمین ایجاد شد. در خلال این دوران سخت و تاریک صدها هزار گیگاتن دی اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه ای تولید و روانه اتمسفر زمین شد. همزمان در سطح زمین جریان عظیمی از گدازه های آتشفشانی به راه افتاده بود که در نتیجه آن هزاران کیلومتر مکعب گدازه در بخش های مختلف زمین به راه افتاد.
پاول ویگنال نویسنده کتاب معروف «بدترین دورانها» و استاد دانشگاه لیدز این جریان عظیم را مورد بررسی دقیق قرار داده است، جریانی سخت که انقراض نسل دوره پرمیان را به همراه داشته است.
آنچه که وی مورد مطالعه قرار داده بازه زمانی ۸۰ میلیون ساله را دربرمی گیرد یعنی از دوره زمین شناسی «تریازیک» تا ابتدای دوره «ژوراسیک». این دانشمند معتقد است که یک سری انقراض نسل های محدودتر در آن دوران عامل بروز فعالیتهای آتشفشانی مشابه بوده است.
۵۴۵۴
نظر شما