این حس خوبی است که آدم ها تمایل دارند خوبی های گذشتگان را بیشتر باز گو کنند، اما آیا این تمام گذشته است؟ ما در زندگی نیاز به یاد از خوبی ها داریم .. و اما با یاد نکردن جنبه های منفی در گذشته، چه چیزی را از دست می دهیم؟

قدیم تر ها این فکر به ذهنم آمده بود که یک تفاوت بین شاهان و عالمان هست. شاهان وقتی می میرند، بدی هایشان بیشتر یاد می شود و عالمان وقتی از دنیا می روند، بیشتر فضائل و مناقبشان به یاد مردم می ماند و در کتابها ثبت می شود.
اما حالا یک فکر تازه هم به ذهنم خطور کرده که بیشتر تجربه این چند سال است و آن این که بیشتر افرادی که از دنیا می روند، بعدها جنبه های آزادیخواهی و مثبت شان از دید مردم نقل مجلس می شود اما جنبه های دیگر زندگیشان به تدریج فراموش شده و کمتر از آنها یاد می شود.
در اینجا مقصودم لزوما این نیست که آن افراد شخصا بدی دارند، اصلا، فقط منظور این است که نکاتی از زندگی آنها برجسته می شود که جنبه آزادیخواهانه و سخت انسانی دارد و صد درصد مثبت است.
فکر کردم شاید جواب آن پرسش این باشد که جامعه آنها در شرایطی است که بیشتر نیاز به آن خوبی ها دارد و دلش می خواهد روی آنها تاکید کند و باز نماید و آن ارزشها را ترویج کند. همین را باید شکر گزار بود که روی جنبه های دیگر که اغلب بدآموزی هم دارد تأکید نمی شود.
اتفاقا در تمدن اسلامی و بررسی چنبه های مثبت آن هم چنین است. ما در تاریخ اسلام شاهان خشن و رفتارهای تند و غیر قابل تحمل داشته ایم، به طوری که همه شاهان گذشته را گاه فاسد می دانیم، اما وقتی از تمدن گذشته مان یاد می کنیم جنبه های مثبت آن را می گیریم. در باره غیر تمدن اسلامی هم همین طور است. مثلا همیشه از انوشیروان عادل یاد می کنیم چون به عدل نیازمندیم، اما از ظلم و ستمی که بسیاری دیگر داشته اند، یادی نمی کنیم. یا می گوییم در چه مقاطعی فلان حکومت، اجازه انتقاد داد و حتما آزادی حکمفرما بوده است، اما به وقت های دیگر و سخت گیریها توجهی نداریم. همین طور در باره حمایت از علم و دانش که مثلا فلان حاکم یا امیر، فلان مبلغ را برای حمایت از علم و کتاب داد...
اتفاقا اگر حکومتی موفق شود نمونه های خوبی داشته باشد و روی آن ها تبلیغ کند، این احتمال هست که در آینده روی تصویر کلی که از آن حکومت می گذارد تأثیر بگذارد و آن را مثبت نشان دهد.
بیشتر این حرفهایی که زدم، یک جورهایی پنبه تاریخ را می زند و نشان می دهد که ما بیش از آن که به آنچه رخ داده توجه داشته باشیم، به نیازهای روزمان توجه داریم و به اقتضای آنها به گذشته می نگریم و انتخاب می کنیم.
حالا در مورد اشخاص هم همین طور است. این باعث خوشحالی است که وقتی کسی از دنیا می رود، روی جنبه های انسانی و اخلاقی و رفتارهای مثبت اجتماعی او تاکید می شود، ما باید مشوق این مسأله باشیم نه آن که از آن انتقاد کنیم. برای این که بتوانیم آن ارزشها را ترویج کنیم.
با این حال، واقع بینی به ما کمک می کند که به جنبه های منفی موجود در گذشته مان هم فکر کنیم و عوامل و اسباب وجودی آنها را در یابیم و به عبارت دیگر به درمان بیماری هامان هم فکر کنیم.

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 381959

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
4 + 13 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 3
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • بی نام A1 ۰۵:۴۶ - ۱۳۹۳/۰۸/۰۲
    0 6
    مرده پرستى
  • بی نام RO ۰۹:۵۵ - ۱۳۹۳/۰۸/۰۲
    0 1
    خوب؟
  • بی نام A1 ۲۰:۴۹ - ۱۳۹۳/۰۸/۰۴
    2 0
    خیلی لذت بردم فکر جالبی به ذهنتون رسیده افرین.