در ایران اسلامی هر دوسال یک بار برپایه اصل دموکراسی و انتخاب مقام‌های مهم کشوری از خبرگان رهبری گرفته تا نمایندگان مجلس شورای اسلامی و رییس جمهور و اعضای شوراهای اسلامی شهرها و روستاها با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند. این امکان علاوه بر امتیازهای بی بدیلی که دارد در سال‌های اخیر به نوعی موجب کاهش تلاش‌ها و انرژی منتخبان مردم و مقام‌های مرتبط با این انتخابات شده است. برخی مسئولان دولتی در سال اخر انتخابات نسبت به اجرای طرح‌ها و برنامه‌هایی که بعضا با سرنوشت مردم ارتباط دارند دست نگه می دارند و با این بهانه که ممکن است از شتاب گرفتن طرح‌ها و برنامه‌های دولت برداشت شائبه آمیز در باره انتخاباتی بودن آن به عمل آید، به اصطلاح تقوا به خرج داده و کارهای مهمی را برای دوره و دولت بعدی به یادگار می‌گذارند.
شاید یکی از زمینه‌های متداول شدن این رسم پرهیز از متوجه شدن چنین شائبه‌هایی باشد اما روی دیگری هم برای چنین رویکردهایی می‌توان تصور کرد و آن نگاه مقامات در مسئولیت‌های پایین‌تر برای دولت آینده است. آنان شاید منتظر می‌مانند تا ببینند در دولت بعدی با چه کسی و یا کسانی باید کار کنند و در ضمن گرو نگه داشتن طرح‌ها و ایده‌های مفید و مهم خود از سوی دیگر برای تضمین موقعیت سیاسی و یا شعلی خود از وارد شدن شبهه انتخابانی بودن تلاش‌های مضاعف به عملکرد خودشان هم پرهیز می کنند و خود را در حاشیه امن قرار می‌دهند.
در باره شوراهای اسلامی شهر و روستا و یا نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم چنین تصوراتی می‌توان داشت. آنان در آستانه انخاب دوباره خود در حوزه انتخاباتی‌شان موضع‌گیری‌های متفاوتی در فصل تصویب بودجه دارند، در ابراز مخالفت‌ها و یا موافقت‌ها با مسئولان اجرایی عملکرد آنان در حوزه انتخابیه خودشان با به طور جدی لحاظ می‌کنند، در نشست و برخاست با مسئولان اجرایی بیشتر از همیشه نگران مسائل خرد و کلان حوزه انتخابیه خود می‌شوند.
درحالی که روند پیشرفت و توسعه کشور باید یک روند مستمر، مستحکم و پایدار باشد و نباید روندهای اجرایی و نیز مسیرهای قانون‌گذاری و نظارت بر عملکرد مقامات اجرایی تابع انتخابات باشد و به تعبیر گویاتر نباید از فرصت‌هایی که برای توسعه کشور در اختیار هرکس قرار می‌گیرد برای یپشبرد اهداف انتخاباتی بهره‌گرفت و یا حتی برای پرهیز از شائبه‌هایی که پایه و اساس ندارند وبیشتر به اتهام و تهمت شبیه‌اند تا نگرانی‌های واقعی، فرصت‌های موجود برای توسعه کشور را معطل نگه‌داشت.
توسعه کشور ایران ان هم در شرایطی که به دلیل آسیب‌های ناشی از عملکردهای دولت پیشین و تحریم‌های ظالمانه بین‌المللی در شرایط ضعف به سر می‌برد، نیاز به تلاش بسیار گسترده و بی‌وقفه دارد و حق مردم ایران نیست که به بهانه‌هایی از قبیل آن‌چه اشاره شد فرصت‌های پیشرفت و توسعه از آنان دریغ داشته شود.
به ویژه مسولان دولتی باید هوشیارانه هرگونه کوتاهی و کاهلی در این باره را با حساسیت فراوان تعقیب کنند و مناع از دست رفتن فرصت‌های ارزشمند توسعه ایران شوند.
302
نظر شما