به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، فیلم سینمایی کیومرث پوراحمد در سي و نهمين سالگرد بمباران اتمي شهر هيروشيما به نمایش درآمد و در پی نمایش فیلم، مقاله خبرگزاري كيدو در مورد این فیلم و درس صلحي كه مي‌توان از اين فيلم گرفت بازتاب‌هايی در چند نشريه توكيو و ژاپن داشت.
کارگردان در اين فيلم حساب ملت عراق به عنوان نوعي ديگر از قربانيان جنگ از آغازگران جنگ يعني صدام و حزب بعثش جدا شده است و ادامه كينه بين دو ملت ايران و عراق را ادامه ناخواسته هدف صدام و تفكرش مي‌داند.
نوشته سوگيتا، عضو هيئت تحريريه خبرگزارى كيودو در روزنامه‌هاى اوكيناوا، كوچى، و توكوشيما در تاریخ 16 اوت ٢٠١٤ انعکاس پیدا کرد. سوگیتا در مورد این فیلم نوشت:
«شصت و نهمين سالگرد پايان جنگ دوم جهاني؛ در روز هشتم اوت، در جشنواره فيلم صلح و دوستى ايران، فيلم «اتوبوس شب» را ديدم. در زمان جنگ ايران و عراق، سرباز جوان ايرانى، با گروگان عراقى مانند شيطان برخورد مى‌كند. سرباز عراقى نيز در مقابل آن مقاومت مى‌كند. اما دو نفر بعد از گذراندن سختى‌ها در هنگام تردد در ميدان جنگ، به تدريج وابسته به يكديگر مى‌شوند.
من با آقاى كيومرث پوراحمد، كارگردان فيلم مذكور كه جهت شركت در مراسم يادبود قربانيان بمباران اتمى در هيروشيما به ژاپن آمده بود، مصاحبه كردم. او اظهار داشت: «من با تهيه فيلم خود، مى‌خواستم پيامى را به تماشاگران برسانم كه حتى در مقابل دشمن نيز وقتى در كنار هم باشيم، خصومت از بين مى‌رود.»
این كارگردان، صحنه‌هاى اول و آخر را صحنه‌های نمادين اين فيلم توصيف كرد. در صحنه اول، سرباز ايرانى به سوى كبوتر با دهان خود صدا در مى‌آورد. در صحنه آخر، گروگان عراقى كه به بازداشتگاه رسيده، همان كار را انجام مى‌دهد. آقاى پوراحمد با لبخند گفت: «هم ايرانى و هم عراقى انسان هستند و بين آنها هيچ تفاوتى وجود ندارد.»
اين فيلم، مرا به خاطرات خوب گذشته برد. موضوعى كه هم دشمن، و هم دوست، هر دو انسان هستند، در ژاپن بعد از جنگ نيز بارها در فيلم منعكس شده و براى مردم حس نزديكى ايجاد شده است. اما در عين حال، اين موضوع، تازگى نيز داشت. زيرا در حال حاضر در اين كشور، چنين پيامى مبنى بر تأكيد بر تفاهم انسان‌ها بدون در نظر گرفتن نژاد و مملكت آنها كمتر به گوش ما مى‌رسد.
«نبايد بگذاريم كه چين ژاپن را ببلعد»، «كره جنوبى دروغگو» ... در رسانه‌ها و شبكه اينترنت، شعارهاى كليشه‌اى كه خصومت را بر مى‌انگيزد، فراوان است. علاوه بر اين مسئله، تعداد زيادى از مردم ژاپن ذهنيتى را كه به يك كشور دارند، به مردمان آن كشور نسبت مى‌دهند. پيامى كه هم دشمن و هم دوست، انسان هستند، در جامعه كمرنگ شده است.
اما با اين اقدام، ذهنيت منفى مردم ژاپن عليه چين و كره جنوبى برطرف نمى‌شود، و نمى‌توان از مسئله تقابل بين كشورها عبور كرد.
شصت و نهمين سالگرد پايان جنگ فرا رسيد. روزى است كه به فاجعه جنگ فكر كرده و پايبندى به صلح را قسم مى‌خوريم. اما در حال حاضر شرايط امنيت بين‌المللى بسيار جدى است؛ رويارويى بين آمريكا و روسيه بر سر اوضاع اوكرين، جنگ در عراق و غزه، افزايش نفوذ چين در درياى همسايه خود، و مباحث دفاع دست جمعى در ژاپن...
در چنين شرايط بين‌المللى، براى ايجاد صلح، ديگر موضع‌گيرى انتزاعى مبنى بر سوگند پايبندى به صلح كفايت نمى‌كند. لازم است كه براساس واقعيت‌ها بيشتر فكر كنيم كه چه بايد كرد.
وقتى كه يكايك مردم بيش از حد براى مملكت خود اهميت قائل شده و تفكر انحصارگرايى قومى داشته باشند، ممكن است تاريخ تلخ گذشته كه منجر به وقوع جنگ شده، تكرار شود. در منطقه شمال شرقى آسيا، ژاپنى‌ها از همه بيشتر طعم تلخ جنگ را چشيده‌اند. لذا بايد با خونسردى و آرامش به فكر احساسات مردم همسايه خود باشيم، و به نكات مشترك دست يابيم.»
243243
نظر شما