پیشنهادی برای گرامیداشت دانشمند بزرگ اسلامی در هزارمین سال وفاتش

این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در آغاز مطلبش می نویسد:

«چهار سال دیگر به سال قمری، یعنی در سال 1440 ق هزاره درگذشت ابوریحان بیرونی است. سزاوار است هزاره وی با تصحیح باقی مانده آثارش به علاوه کارهای پژوهشی جدی برگزار شود. یکبار روی سالهای خورشیدی در سال 1353 برگزار شد اما به نظر می رسد در شرایط فعلی که امکانات پژوهشی هست، این کار با جدیت دنبال شود. ابوریحان بیرونی(362 ـ 440) یکی از بزرگترین دانشمندان اسلامی است که به عکس غالب نویسندگان و پژوهشیان روزگار خود به «تجربه و مشاهده» به عنوان یک روش علمی، عطف توجه کرد و در مباحث مختلف آن را مبنای نوشته های خود قرار داد. وی از «درک علمی»‌ نسبت به مقولات مختلف علمی که به آنها پرداخت، به مراتب تصویری بهتر از معاصران خویش دارد و افق های بلندتری را مدنظر قرار داده و بر آن اساس به کار پژوهش و نوشتن پرداخته است. به اجمال می دانیم که وی که در سایه حکومت غزنویان می زیست و مورد حمایت بود، کارهای بزرگی انجام داد که برخی از آنها عبارتند از آثار الباقیه، قانون مسعودی، تحقیق ما للهند، تحدید نهایات الاماکن که به عربی نوشته شده است.»
این عضو پرکار وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلبش می نویسد:
«بیرونی در مقدمه «تحدید نهایات الاماکن» که توسط احمد آرام به فارسی درآمده (تهران، 1352ش)، در آغاز از بی توجهی مردمان روزگار خود به علم و ستایش جهل، گلایه می کند: «چون در کار مردم این روزگار می نگرم، و می بینم که همگان در همه جای، سیمای نادانی به خود گرفته‌اند، و با اصحاب فضل دشمنی می‌ورزند، و هر کس را که به زیور دانش آراسته است، می‌آزارند، و گونه گونه ستم و بیداد درباره وی می‌کنند، نزدیک است که آنچه اصحاب صناعت احکام نجوم در دَوْرها و تأثیرات کواکب در سده ها و هزاره های آن گفته‌اند، و گردش همه کارهای جهان را از روی آن دانسته‌اند، باور دارم». اشاره اخیر او در واقع، نوعی طعنه زدن در احکام نجومی، یعنی پیشگویی‌هایی است که در علم تنجیم انجام می شد. به واقع گلایه بیرونی از این است که همه مردم در پی دنیا رفته و «یکباره دانشها را ترک گفته‌اند و از خدمتگزاران دانش بیزاری می جویند».
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.