مخفی نمودن آسیب‌های اجتماعی یا ارائه توجیحات نامناسب راه‌حل مناسبی نیست. کودکان کار را از نظر شرایط خانوادگی به چند دسته تقسیم می‌کنند: کودکان بدون والدین، کودکان دارای والدین معتاد یا زندانی و کودکان تک والد. از نظر حضور در خیابان و کار نیز این کودکان به دو گروه تقسیم می‌شوند. کودکان خیابان که ارتباط خود را با خانواده‌شان قطع کرده‌اند و در خیابان کار و زندگی می‌کنند. کودکان در خیابان که صبح تا شب در خیابان‌ها هستند و شب‌ها به خانه برمی‌گردند.
از نظر کار، این کودکان به سه گروه تقسیم می‌شوند. کودکان دارای مشاغل واقعی که در کارگاه‌های زیرزمینی و غیربهداشتی بدون هیچ‌گونه پوشش بیمه به جان‌کندن مشغول هستند، دستمزد آن‌ها نصف کارگران بزرگسال است و به محض کمترین اعتراض از کار اخراج می‌شوند. همین کودکان اغلب مورد آزار جنسی کارگران بزرگ‌تر قرار می‌گیرند و می‌توان نمونه‌های آن‌ها را در کارگاه‌های ریخته‌گری، صابون‌پزی، شیشه‌سازی، قالی‌بافی و... مشاهده کرد.
گروه دوم کودکان دارای مشاغل کاذب که برای پوشش تکدی‌گری اقدام به دستفروشی می‌کنند مثل گلفروشی، فال و چسب‌فروشی و... البته در میان این کودکان دست‌فروشان واقعی وجود دارند که مردان کوچک هستند و نان‌آوری خانه خود را به عهده دارند و دسته سوم کودکان قاچاق فروش هستند که توسط باندهای مافیای مواد مخدر به توزیع مواد مشغولند چون این کودکان کمتر مورد سوءظن قرار می‌گیرند و راحت اقدام به پخش مواد مخدر می‌کنند، آن‌ها این کارها را در قالب وزن کردن، شیشه پاک کردن و ... در خیابان‌ها توسط کودکان کودکان گروه گدایی انجام می‌شود.
کودکان کار نوجوانی و جوانی را نمی‌بینند. از کودکی به پیری می‌رسند و اغلب دارای بیماری‌های مختلف پوستی، گوارشی، استخوانی هستند و عمر طبیعی آن‌ها یک‌سوم کودکان هم‌سن خود است. گروه سوم کودکان بزهکار هستند که به دله دزدی، جیب‌بری، خرده فروشی موادمخدر، دزدی لوازم اتومبیل و... مشغول هستند.
در این میان مسؤولین نهادهای متولی، وقت خود را با مصاحبه‌های رنگارنگ می‌گذرانند و به جای رسیدن به وظایف اصلی خود دست به اقدامات تشریفاتی می‌زنند، مثلاً مراکز کنترل خشم یا غربال‌گری اضطراب در مهدهای‌کودک انجام می‌دهند که برای جامعه ما فعلاً در شرایط حاضر یک رفتار و عمل فانتزی است.
بنابراین با توجه به مطالبی که به طور خلاصه گفته شد کودکان کار مظلوم‌ترین قشر جامعه و جلوه بی‌دفاع‌ترین کودکان در جامعه هستند و لذا باید مورد حمایت اساسی قرار گیرند. در خاتمه لازم از هموطنان درخواست کنم که با تشخیص این کودکان اجازه ندهند که سرمایه‌های آینده کشور افتاد و با آن‌ها برخورد مناسب و درستی داشته باشند.
نظر شما