فرض کنید ایران، آرژانتین را ببرد...

حالا که وارد این تخیل شدیم و این تخیل می‌تواند لااقل 48 ساعت به زندگی خود ادامه دهد، ببینیم بعد از پیروزی ایران بر آرژانتین چه اتفاقاتی می‌افتد. اینکه مردم به خیابان می‌ریزند و تا صبح شادمانی می‌کنند و چه بسا ادارات هم یکشنبه را تعطیل کنند از ترس اینکه کارمندان خواب‌آلود، در بانک‌ها حساب‌ها را اشتباه کنند یا رانندگان خواب‌آلود در خیابان به در و دیوار بزنند یا پلیس راهنمایی و رانندگی خواب‌آلود شماره پلاک‌هایی را که باید جریمه شوند به اشتباه بنویسد، تقریباً حتمی‌ست اما بعدش یک سری از اتفاقات می‌افتد که دیگر باید شماره‌گذاری کرد چون حدس و گمان است:
یک. پاداش 10 هزار دلاری وعده داده شده به بازیکنان تیم ملی، مثل آن پاداش وعده داده شده سرِ بازی نیجریه، به خرمن سال 94 می‌افتد و کفاشیان در یک مصاحبه‌ی گرم و چه بسا خیلی داغ، لبخندش را به جای 10 هزار دلار جایزه، در جیب بازیکنان می‌گذارد.
دو. چند تن از نمایندگان مجلس که موقع رأی اعتمادگیری کابینه روحانی دائم تکرار می‌کردند«سال 88 کجا بودی؟» اعلام می‌کنند که مدارکی در دست دارند که مسی در فتنه 88 در تهران حضور داشته و خواهان بازداشت فوری مسی در برزیل می‌شوند.
سه.دلواپسان که از حضور میلیون‌ها ایرانی به خاطر پیروزی تیم ملی‌شان، خیلی دلواپس شده‌اند با اجتماع در میدان فاطمی، خواهان بازگشت فوری تیم ملی به ایران، جمع‌آوری فوری دیش‌های ماهواره‌ای با استفاده امکانات هوانیروز و بازداشت ده‌ها میلیون ایرانی حاضر در خیابان‌ها می‌شوند و ضمن صدور بیانیه‌ای، از اینکه زندان‌های ایران در 8 سال گذشته آن قدر توسعه پیدا نکرده‌اند که گنجایش لااقل ده میلیونی داشته باشند، اظهار دلواپسی می‌کنند.
چهار. ظریف به مجلس فراخوانده می‌شود تا توضیح دهد در مذاکرات هسته‌ای، چه امتیازی به غربی‌ها داده که آن‌ها رضایت داده‌اند آرژانتین مقابل ایران ببازد.
پنج.وزیر ارشاد در اظهارنظری شفاف اعلام می‌کند، پیروزی ایران مقابل آرژانتین، به معنای دعوت از یدالله رویایی به جشنواره شعر فجر سال آینده نیست و رمان زوال کلنل محمود دولت‌آبادی هم قرار نیست بعد از این پیروزی مجوز چاپ بگیرد و اصلاً فوتبال ربطی به تصمیمات این وزارتخانه ندارد و خواهش می‌کند که این همه شب و نصفه‌شب، به موبایلش زنگ نزنند آخر او هم باید در خانه آرامش داشته باشد.
شش. روحانی اعلام می‌کند که بر سر وعده‌هایی که در انتخابات 92 به مردم داده، هنوز هست و اگر تیم فوتبال ایران توانسته آرژانتین را ببرد، به قوه الهی او هم می‌تواند مقابل کسانی که تکل از پشت و تکل از جلو می‌‌زنند و بعدش هم به داور، کارت قرمز نشان می‌دهند، به پیروزی برسد و دروازه حریف را پر از گل کند؛ البته کلمه «گل» را به دو معنا به کار می‌برد! و بعدش هم لبخندی می‌زند که از صد تا تکل از پشت، برای حریف بدتر است!
هفت.اقتصاد ایران که در هشت سال گذشته، روی تخت بیمارستان بوده، با عصا به خیابان می‌آید و در شادی مردم شریک می‌شود اما تورم، مثل دل‌بوسکه، مربی اسپانیا، سکته خفیف می‌کند.جواد خیابانی از خوشحالی به گریه می‌افتد. عادل فردوسی‌پور با خونسردی اعلام می‌‌کند:«مسی داره چه اشکی میریزه!» اخبار 20:30 با اشاره به این بازی می‌گوید:«حالا آقای شجریان تو برو نشان شوالیه‌تو، بگیر! ببین بچه‌های ما دارن چی کار میکنن!» البته اتفاقات دیگری هم می‌افتد مثلاً چند شب‌نامه در تهران منتشر می‌شود با این عناوین:«روابط روحانی و آرژانتین»،«روحانی برای برد آرژانتینی‌ها بیشتر از مربی این تیم دعا کرد» و «حدس بزنید رییس‌جمهوری که انتخاب کرده‌اید شب‌ها خواب عضویت در کدام تیم را می‌بیند!».