با زور نمی توان کار فرهنگی کرد

برای انجام کاری اداری به همراه چند نفر به یکی از استان ها در ماه مبارک رمضان سفرکردم. طبیعتا بر اساس تکلیف دین مبین اسلام بر روزه گرفتن در این ماه پر برکت، امسال را هم روزه گرفتم.(دعاکنید که مقبول درگاه احدیت قرار گیرد).اما به دلیل مسافر بودن، براساس مبانی همین دین عزیز، در این روز نمی توانستیم روزه بگیرم.
بعد از پایان بخشی ازکار در ساعت 2 بعد از ظهر رفتیم جایی غذا بخوریم که درمعرض دید مردم هم نباشد و حرمت این ماه را هم حفظ کرده باشیم.هر کجای این شهر رفتیم گفتد غذا نداریم و تعطیل است تا افطار.گفتیم ما مسافر هستیم شهر شما هم مسافرپذیر، مگر می شود هیچ جا برای مسافرین پیش بینی نشده باشد؟این معمول بوده که چند جا را برای مسافرین باز می گذاشتند.ضمن این که تابستان فصل سفر است.گرچه به دلیل ماه مبارک رمضان تعداد سفرها ممکن است کمتر باشد.اما اینگونه نیست که هیچ کس سفر نکند. سئوال کردیم مگرچه شده است که همه تعطیل کردید؟ گفتند(البته با لحن خاصی) بروید از فلانی بپرسید که دستورداد تا همه رستوران ها تا افطارتعطیل باشند.اما یک جا هست که می توانید غذا بگیرید و بروید هر جا دوست داشتید بخورید.کنار خیابان، داخل ماشین، یک گوشه ایی پیدا کنید دیگر.
با خود گفتم آیا با چنین «دستور» هایی می توان مردم را وادار به روزه گرفتن کرد؟یا بر عکس، ممکن است در نوع نگاه مردم به دین( خدای ناکرده) تاثیر منفی بگذارد؟من دین شناس نیستم و واقعا نمی دانم «سرو» غذا برای مسافرین دریک فضای بسته بهتراست یا خوردن غذا درکنار خیابان در داخل شهر؟من که نتوانستم بپذیرم که این نوع دستورها موجب می شود تا مردم وادار به روزه گرفتن شوند. البته این را قبول دارم که حرمت این ماه درانظارعمومی باید حفط شود.ولی درکنار خیابان غذا خوردن حرمت این ماه را نگه می دارد یا غذا خوردن دریک فضای بسته و تحت کنترل مراجع ذیربط و آن هم برای مسافرین که طبق شریعت اسلام روزه بر بسیاری از آنان واجب نیست؟معتقدم که هم افراط و هم تفریط می تواند آثار نامطلوب داشته باشد.