در منطقی بودن این سؤال تردیدی نیست. بارها نوشتیم قهرمان استخوان خردكرده ورزش جایش در همین ورزش است و باید در حوزه‌ای كه تخصص و تجربه‌اش را دارد، مدیریت كند اما ما چراغی را كه به خانه رواست، به مسجد برده‌ایم. بارها و بارها پرسیدیم چرا مدیران سیاسی و سیاسیون به ورزش آمدند تا عرصه برای ورزشی‌ها تنگ شود و آن‌ها هم به پشتوانه محبوبیت و جایگاه مردمی‌شان به حریم سیاست قدم بگذارند.
اما منطقی بودن این پرسش یك بحث است و سوءاستفاده‌هایی كه از این پرسش می‌شود، یك بحث دیگر... متأسفانه این وسط برخی افراد چنان به حضور ۴ چهره ورزشی در شورای شهر دامن می‌زنند كه انگار غیر از این ۴ نفر، بقیه اعضای شورای شهر همه دكترای معماری و مسائل شهری و عمران و مدیریت و... هستند و فقط ورزشی‌ها با حضورشان نمی‌گذارند به شهر تهران به درستی خدمت شود!
با احترام به آن دسته از اعضای محترم شورای شهر كه با پشتوانه سال‌ها مدیریت كلان و با تجربه و تخصص در امور شهری به این شورای تصمیم‌ساز رسیده‌اند، باید به این واقعیت اشاره كرد كه در قیاس با برخی اعضا، قهرمانان ورزشی ما لایق‌تر و اصلح برای نشستن روی صندلی شورای شهر هستند، البته به شرطی كه باعث شوند نگاه كلان به ورزش در تهران تغییر كند و ما شاهد رشد و پیشرفت ورزش پایتخت باشیم، نه اینكه به قول محمد دادكان، برویم ببینیم این دوستان بیشتر به خودشان خدمت كرده‌اند تا ورزش!
البته اگر ورزش حیاط خلوت سیاست نبود، الان همین قهرمانان باید در رشته‌های ورزشی خودشان رئیس فدراسیون، مدیر یا سرمربی تیم ملی بودند و روی آن كرسی‌های شهری هم متخصصان امور اداره یك كلانشهر می‌نشستند.
* این یادداشت در سرمقاله یک‌شنبه ۳ بهمن روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.
نظر شما