درست لحظاتی بعد از پیروزی اقای روحانی در انتخابات دور دوازدهم ریاست جمهوری ، در سرکشی به شبکه های مجازی دوستی قطعه «خورشید تابان» استاد حسین علیزاده با صدای جادویی استاد شجریان و شعر خاطره‌انگیز احسان طبری را برایم گذاشت. اثری شورانگیز که نزدیک به ۴۰ سال قبل ساخته و منتشر شد. مملو از شور و عشق و هیجان، برداشت من از این شعر و آهنگ روح کلی ایران است با تمامی هویت قومی و ملی و مذهبی و تاریخی آن. شاید چیزی که سالیان اولیه انقلاب میشل فوکو در مقاله‌ای کم حجم به آن پرداخته بود که بعدها نشر هرمس آن را در کتابی نازک به نام«ایرانیان چه رویایی در سر دارند؟»منتشر ساخت. اکنون این تصنیف که از جمله خاطره‌انگیزترین وطنیه‌های سروده شده است گویی از دل تاریخ دوباره خود را برکشیده و به رخ کشانده است.
تصنیف را چند بار شنیدم. هزاران فرسنگ دور از وطن و بعد از حماسه با شکوهی که ایرانیان در هر جای جهان از خود به جای گذاشتند، در همین منطقه خودمان(شمال کالیفرنیا) و در روز غیر تعطیل مردمانی که تقریبا هیچ نیازی از نظر مالی به ایران ندارند، از کار و زندگی روزانه خود زدند تا آن چیزی را انتخاب کنند که ذره‌ای ، دقت کنید، ذره‌ای به رشد و توسعه کشورشان مدد می‌رساند و می تواند آلام و رنج‌های مردمان را تخفیف دهد و فروکاهد، قرار بود ۳۰ صندوق در سراسر آمریکا ایجاد شود، اما اقبال زیاد سبب شد تا کار به بالای ۶۰ صندوق برسد و تازه در بسیاری از صندوق‌ها تعرفه‌ها تمام شد.
آن‌ها آمده بودند تا این پیام را به دولتمردان و اهالی قدرت بدهند که به دنبال تغییرات و حرکات انقلابی نیستند. به ریاست جمهوری آقای روحانی راضی‌اند حتی اگر خطاهایی هم داشته باشد. آمدند بگویند دنبال تفکرات سیاه و سفید و دوست و دشمن نیستند، نمی‌خواهند دیگری را حذف کنند؟با خود اندیشیدم که واقعا این هویت ایرانی چه در آستین دارد که مردمان آن چنین صبورانه و مدبرانه اهداف خود را پی می گیرند و از کمترین روزنه‌ها استفاده می‌کند تا پیام خود را به دولتمردان برسانند. به مخالفان بگویند ما را باور کنید، ما از نسل آرش و رستم و ابن سینا و فارابی و فردوسی و حافظ و سعدی و مولوی و نظامی و عطار و خیامیم، از نسل رسول گرامی اسلام(ص)،امام علی(ع) ،امام حسین (ع)وامام حسن(ع) و ... و نمی توان هیچ چیزی را حذف کرد. آنکه باید حذف شود زور است، در هر شکل آن ، و نه عقیده و اعتقاد و باور.
رای امروز چه در آوردگاه برندگان و چه در اردوگاه بازندگان پیامی مشخص دارد و ان این که دوره حذف به سر امده است. نمی توان هیچ تفکری را حذف کرد باید با هم زیست و به جای خنثی کردن نیروهای یکدیگر به هم افزایی نیروها اندیشید.
نظر شما