پیروزی آقای روحانی با کسب 57 درصد کل آراء به عنوان منتخب دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری همه را در داخل و خارج از کشور به شگفتی وا داشت. این پیروزی بزرگ که نمود بارز مردم سالاری است بر رییس جمهور منتخب و مردم شریف ایران مبارک باشد.
بخشی از این شگفتی به علت جانبداری گسترده رسانه ی ملی از کاندیداهای خاص بود. حامیان روحانی که از عدم رعایت تساوی تبلیغاتی از سوی این سازمان به ستوه آمده بودند در برخی مجامع انتخاباتی نیز شعارهایی علیه رفتار این سازمان که از بودجه عمومی استفاده می کند، سر دادند. آنها با حضور گسترده و انتظار چند ساعته در صف های طولانی رأی، پاسخی مردم سالارانه به همه هجمه ها دادند. روحانی در چنین شرایطی پیروز شد.
در تمامی دوران حساس مذاکرات هسته ای دکتر ظریف و دولت روحانی با قدرتهای بزرگ، رسانه ملی دیدگاه های مخالف را پررنگتر ارائه می داد و در واقع مذاکره کنندگان انقلابی ما مجبور بودند در دو جبهه خارجی و داخلی بجنگند. برجام و انتخاب روحانی در چنین شرایطی حاصل شد. در برخی از سطوح از جمله در بخش های مدیریتی دانشگاه ها، دانشکده ها و سایر بخش های اجرایی ازجمله برخی استانداری ها و فرمانداریها همچنان در تضعیف روحانی فعال هستند. در این شرایط، معلمین و استادان دانشگاه ها با توجه به وضعیت نابسامان شغلی و مدیریتی به امید تغییر و بهبود وضعیت موجود از روحانی حمایت کردند.
متاسفانه در بحبوحه حوادث سرنوشت ساز و امتحان ملی، این رسانه بارها از خواست اکثریت جامعه فاصله گرفته است. بروز و نمود تخریب و مخالفت با کاندیدای محبوب مردم به یک بیماری مزمن تبدیل شده است. این روش مناسبی برای دفاع و حمایت از ارزش ها و دستاوردهای انقلاب و رهبری فرزانه آن نیست و نه تنها اعتبار این رسانه را نزد مردم کاهش می دهد بلکه موجب تفرقه و جدایی و یأس در دوستداران انقلاب و سرمایه های کشور می شود. ما باید قدر و منزلت مردم سالاری نمونه ایرانی را بدانیم. لذا، این عدم تعادل بین خواسته های ملی و واقعیات جامعه بشدت پویا و فهیم ایران برای نظام اسلامی زیبنده نیست و بیش از هر زمانی بزرگان نظام باید برای نهادینه کردن اخلاق در جامعه به اقدامات جدی، ریشه‌ای و درازمدت روی آورند و آن را از نهادهای ملی و حکومتی آغاز نمایند.
در پایان شایان ذکر است، نگارنده این سطور و بسیاری از شخصیت های فرهیخته حوزه و دانشگاه آمادگی دارند تا برای ارتقای جایگاه شایسته رسانه ملی و نیز برای تدوین برنامه های تخصصی خبری، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنری آن، گام پیش گذارند و این سازمان را برای افزایش جذبه و نفوذ خود در جامعه به ویژه میان نوجوانان و جوانان یاری دهند، براستی صدا و سیما بعد از 38 سال، نیاز به یک خانه تکانی دارد.
* حسام‌الدین واعظ‌زاده استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران
نظر شما