در قاموسی سیاسی، همیشه مشارکت مردم در انتخابات نشانه سطح آگاهی ایشان از حقوق شهروندی در یک نظام سیاسی برای تعیین سرنوشت خود است. آنچه مورد توجه دانشمندان علوم سیاسی در بررسی فرایند انتخابات از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد، این است که این مشارکت از سوی چه گروه ها، احزاب و قشرهای اجتماعی صورت پذیرفته است؟ و از کدام مناطق جغرافیایی، قومی و دینی و زبانی بوده است، همچنین میزان این مشارکت در چه سطحی می باشد؟ آیا همه جریان های سیاسی امکان حضور کاندیداهای خود در انتخابات را داشته اند ؟ شاخص های مشارکت در انتخابات براساس این معیارها سنجیده می شود.
بنابراین، ما معیاری برای مشارکت مردم براساس حرام و حلال در یک نظام قانونی و مشروع و مردم سالار نداریم. براساس مفاد قانون اساسی و آیین نامه های انتخاباتی ایران، فارغ از اینکه فرد رای دهنده مرد یا زن باشد، مسلمان و یا مسیحی و با هرگرایش سیاسی وفکری، نفس شرکت در انتخابات امری مشروع، پسندیده و محترم است. لذا معیاری برای تقسیم آرای بیش از 40 میلیون نفر از ملت شریف ایران به حلال و حرام وجود ندارد.
از ابتدای برقراری نظام جمهوری اسلامی هم در دوران رهبری حضرت امام (ره) و هم در دوره مقام معظم رهبری، هیچگاه رأی مردم به حلال و حرام شناخته و نامیده نشده است، بلکه همواره مشارکت مردم به عنوان نماد وحدت ملی گرامی داشته شده است. در فضای بعد از انتخابات عظیم و اعجاب آور 29 اردیبهشت که دوست و دشمن بر عظمت آن به ناچار زبان گشودند، باید همه فرهیختگان وحدت آفرین باشند.
نظر شما