آریا صالحی - خبرآنلاین :حبیب کاشانی جمله ای دارد که خودش از گفتنش لذت می برد. او می گوید با فوتبال می توان به بهشت رسید و هربار تکرارش می کند ، اگرچه منتقدانش می گویند او با فوتبال به بهشت رسیده و سال هاست در شورای شهر فعالیت دارد اما کاشانی راست می گوید . فوتبال می تواند پل های زیادی رو به صلح بسازد. حالا این تجربه فوتبال را که روزگاری نماد آشتی ملی برای مردمی چون عراق شده بود حالا این بار تحرکی اجتماعی شده است برای مردم افغانستان. مردمی که سال ها یا زیر موشک های روسی و آمریکایی بودند یا متحجرین طالبان حتی حق بیرون آمدن از خانه را از آنها سلب کرده بودند. حالا ولی فوتبال روحیه خراب این ملت سختی کشیده را بهتر کرده. آنها با همایش 80 هزار نفری شان در ورزشگاه آزادی فارغ از اینکه برابر تیم ملی امید ایران ، گلباران شدند توانستند از رویا و عشق جدیدشان بگویند.
مصطفی مهرزاد سرپرست 25 ساله تیم ملی امیدهای افغانستان یک جوان تحصیلکرده افغان است که به دلیل آشنایی با زبان انگلیسی توانسته مسئول بخش بین الملل فوتبال کشورش هم باشد. مصطفی در این گفت و گو با خبرآنلاین از نقش فوتبال در کشورش می گوید. او از نقش فوتبال و استعدادهای کشورش شروع می کند و می گوید:«ما کلی استعداد در کشورمان داریم. جماعتی داریم که حتی روی خاک فوتبال بازی می کنند. امکانات نداریم اما استعدادهای نابی داریم. بچه هایی که خیلی های شان اگر شرایط برای شان فراهم شود می توانند مثل مصطفی امینی به بوندسلیگا برسند. بچه های ما فقط دوست دارند بهانه ای داشته باشند برای فوتبال بازی کردن. این علاقه بیش از حد مردم به فوتبال باعث پیشرفت مان شده است. الان ما خیلی امیدواریم. از زمانی که اسکله زیچ آلمانی را برای تیم ملی کشورمان آوردیم ، او با مصطفی امینی حرف زده و احتمالا از این به بعد مصطفی هم برای تیم ملی کشورش بازی می کند. حضور او خیلی به تیم ما کمک می کند.»
فوتبال در دل ترس. این حقیقتی غیرقابل کتمان در افغانستان است . تندروها در ولایات جنوبی به این سادگی ها اجازه بازی کردن را به بچه ها نمی دهند اما دولت مرکزی توانسته اقلا پایتخت و ولایات شمالی را امن کند و گردش توپ در انجاها جریان دارد:«شرایط ما در کابل برای بازی فوتبال خیلی خوب شده است. ما به جایی رسیدیم که الان در کابل خانم ها فوتبال بازی می کنند. خانم هایی که قبلا حق بیرون رفتن از خانه را هم نداشتند. این یعنی پیشرفت. فرهنگ مان خیلی عوض شده است. الان هنوز چون تو بعضی از ولایات جنوبی امنیت کلی نداریم ، فوتبال بازی کردن هم برای مردم کمی سخت است اما در مجموع نگاه ها خیلی بهتر شده است.»
او درباره دولت شان سخن می گوید. دولتی که بعد از دیدن همدلی ناشی از فوتبال، حالا با تمام وجود برای ورزش هزینه می کنند؛ «خاطره بازی با پاکستان خیلی خاطره خوبی شد. آن جشن ملی و اتحادی که بوجود آورد باعث شد این چند پارگی از بین برود. آن شب برای فوتبال همه مردم و نژاد ها هم دیگر را می بوسیدند. حتی برای تصادف ماشین ها ، می گفتند فدای سرت. این نشان داد که ورزش می تواند مردم را به هم نزدیک کند . برای همین الان دولت هم خیلی از هزینه برای فوتبال و ورزش راضی است و فکر می کند با فوتبال خیلی از پل ها می شکند و امنیت و صلح به کشور می آید.»
مصطفی که خودش 3 سال و در زمان اوج حملات طالبان با خانواده اش در ایران بوده درباره بازی در ایران ودر حضور این همه تماشاگر افغانستانی می گوید:«من در این مدتی که ایران آمدم احساس غربت نکردم. البته چون زبان مشترک با ایرانی ها داریم ، احساس کردم در کابل هستیم. هیچ وقت در جایی مثل کابل این اتفاق برای مان نمی افتد چون آنجا استادیومی برای این همه طرفدار نداشتیم. همه در افغانستان به باور رسیدند که فوتبال پل اتحاد ماست و دولت مان دارد هزینه می کند. ما مربی از بوندسلیگا آوردیم. برنامه ریزی داریم ، کمپ های مختلف می خواهیم بگذاریم. این یعنی ما می خواهیم با فوتبال به دوستی و صلح برسیم. من در این بازی ها یک صحنه ای دیدم که خیلی متاثر شدم. یک افغان معلول برای تشویق تیم آمده بود ، در آخر بازی بچه ها را بغل کرد و اشک می ریخت. این حرکت او اشک همه بچه ها را در آورد. مردم ما نشان دادند که چقدر کشورشان را دوست دارند و منتظرند برای گذر از دوران جنگ . ما می توانیم با فوتبال به صلح برسیم وکشورمان را از نو بسازیم.»
این باور او و دیگرانی است که در فوتبال افغانستان تلاش می کنند و امید به روزهای خوب آینده دارند.
4141
نظر شما