جلیل سامان*: دیروز در میان شلوغی كارهای خودم و تماشاگران، در آخرین روز نمایش فیلم‌های جشنواره در سینماها توانستم «ماجرای نیمروز» مهدویان را ببینم و ذوق زده شوم. امیدوارم مهدویان همچنان در همین ژانر مستندگونه به كار خود ادامه بدهد.
كارگردانی او در میان همه فیلمسازان ایرانی بی‌نظیر و بی‌رقیب است. تاریخ ایران ما پر از لحظات غم‌انگیز و با شكوه است. سینمای ما چهل سال از مردم كشورش عقب مانده است، شاید «ماجرای نیمروز» را باید سال های 60 می‌ساختند كه در تصمیم‌گیری خیلی از جوان‌ها اثرگذار بود. «ماجرای نیمروز» هم از نظر فضاسازی ما را 30 تا 40 سال به عقب پرتاب می‌كند و هم از جهت موضوعی. شاید سازمان منافقین دیگر دغدغه مردم نباشد اما برای آنها كه در آن سال‌ها زندگی كرده‌اند نوستالژی و خاطره و برای آنهایی كه نبوده‌اند سفر كوتاهی در زمان است.
«ماجرای نیمروز» با فیلمنامه‌ای دقیقتر می‌توانست نسبت گذشته و حال را برقرار كند واقعیت این است كه تماشاگر اگرچه به گذشته پرتاب می‌شود اما تجربه شخصیت‌های اصلی را از سر نمی‌گذراند. برای اینكه تجربه فیلم، تجربه مخاطب شود باید بیشتر به شخصیت‌ها و دغدغه‌هایشان نزدیك شد، باید بیشتر با خلوت شخصیت‌ها می‌بودیم؛ دلتنگی‌ها و عشق و نفرت‌ها. زاویه دوربین و روایت مهدویان امکان نزدیکی مخاطب به شخصیت‌ها را نمی‌دهد و این باعث شده ماجرای نیمروز را مخاطب از سر نگذراند و مثل موزه تماشا كند اما همین‌قدر هم غنیمت بزرگیست.
*فیلمنامه نویس و کارگردان
57244
نظر شما