عرش زمین
کعبه، کانونِ همایشِ میلیون ها قلبِ جوشیده از ایمان ولبریز از عشق است، حرم ایمان است و صحن عبودیت و آستانه ی بندگی و سقف یقین و پنجره ای رو به بهشت و روزنه ای گشوده به خدا و سکویی تا پرواز به ابدیت.
حجاز، وطن معنوی و اعتقادی هر مسلمان است و مکه و حرا و کعبه و صفا، «زادگاه» و «خاست گاه» باورهای مقدس ماست.
کعبه، عرش زمین است و فرش آسمان. کعبه، مُهر صداقتِ آیین و سندِ اعتبار این مکتب و «عهدنامه ی توحید» است.
قبله، کهربای جان های ما خاکیان است، تا ما را به افلاکیان برساند. قبله، مغناطیس جذب دل ها و کلید وحدت ها و محور جهت گیری امت اسلام است.
ما یوسف عشقیم وکعبه، کنعان ماست. «حجاز»، وطن معنوی و اعتقادی امت محمدی است. «مکه»، خانه ی موحّدانِ جهان است. «کعبه»، نگین حلقه ی عبودیت است و «قبله»، چشمه ای است که همه ی اسماعیل های تشنه در پی آنند.
کعبه، دل و جان ماست و قبله، سمت و سوی حیات و ممات ما.
میقات رب
حج، میعاد در سرزمین موعود و تربت برگزیده ی خداست و حاجی، زائر دیار یار و حریمِ حرم دوست است.
مکه و مدینه، تاریخ مجسم مکتب است. هرگوشه ی این دیار، هر سنگ این بیت، هر رواق این حرم، و هر شبستان این حریم، خاطره انگیز است و سرگذشت ها و ماجراها و درس ها و عبرت ها دارد.
«منا»، قربانی کردن اسماعیل توسط ابراهیم را، به ذهن می آورد. و «عرفات»، صحنه ی شورانگیزِ مناجات عاشقانه ی حسین علیه السلام را با خداوند، در دامنه ی کوه رحمت... «جبل الرحمه».
حج، گشودنِ بندِ «عادت» از پای «روز مرّگی» و چشیدن آب یقین از چشمه ی حیات و پرواز به کویی است که دل ها به عشق آن می تپد.
حج، سفری است به سوی نبض ایمان و مهد قرآن و مهبط وحی و جلوه گاه عشق و عرفان.
مکه، سرزمین برگزیده ی خدا و کانونِ معنویت و توحید و خاست گاه اسلام است و زیارتِ این دیار، قدم نهادن در وادی محبوب خدا و پاسخ گویی به دعوتنامه ی عام چند هزار ساله ی ابراهیم خلیل است.
حج، حضور در میقات ربّ و شرکت در ضیافه اللّه است.
فصل قرب
«عید قربان»، جلوه گاه تعبد و تسلیم ابراهیمیان حنیف است.
فصل «قرب» یافتن مسلمانان به خداوند، در سایه ی «عبودیت» است.
عید قربان، فصل فدا کردن «عزیز»ها در آستانِ «عزیزترین» است، یعنی «خدا».
عید قربان، مجرای فیض الهی و بهانه ی عنایت رحمانی به بندگانِ «مؤمن» و «مسلم» و «مطیع» است.
برای اولیاء اللّه، عید قربان «جامع الشواهدِ» صدق در گفتار و کردار و ادّعا و عمل است، تا در راه خواسته ی «دین»، از «ربانی» وسیله ی «قرب» به خداست و «عید قربان» روز تقرّب به پروردگار.
رها شدن از تعلقات و ذبح کردن تمنیات در پیش پای اراده ی الهی، درس «قربانی» است.
باید تیغ اراده بر حنجر نفسانیات گذاشت.
«ذبح قربانی»، رمزی از ترک هواهای نفسانی و روی آوردن به «رضای الهی» است.
نظر شما