«الیور توئیست» حسین پارسایی اثری متن محور نیست، اما در حوزه کارگردانی و شمایل بصری اجرا و خلق پردههای عظیم و مسحور کننده حرفهای بسیاری برای گفتن دارد. این نمایش تمام تلاشش را معطوف به اجرایی پر و پیمان از متنی بارها مرور شده برای مخاطب کرده و در این مسیر از حضور چهرههای شاخص سینمایی در میان بازیگران پر تعداد کار و گنجاندن تک دیالوگها و موقعیتهای سطحی و کوچه بازاری برای جلب رضایت مخاطب کمتر حرفهای تاتر فروگذار نکرده است.
سوال اینجاست که مرز فراموشی متن و پرداختن صرف به فرم با چاشنی شوخیهای جنسی و پیامکی و جلب نظر مخاطب کجاست؟
«الیورتوئیست» که پارسایی کارگردانی کرده است و هوتن شکیبا، نوید محمدزاده، مهناز افشار، داریوش موفق و گروه بزرگی از دیگر بازیگران سینما و تئاتر ایران اجرایش میکنند، تنها رگههایی از داستان اصلی نوشته چارلز دیکنز را نمایندگی میکند و خالقین آن با تکیه بر دانستگی مخاطب و آگاهیاش از داستان اصلی، بسیاری از موقعیتهای داستانی را حذف کردهاند و تنها با اشارهای گذرا به روابط میان شخصیتها و کنش و واکنشهای آنها در موقعیتهای مختلف، تمام هم و غم و انرژی شان را بر اجرای وزین، شکیل، خیره کننده، کم خطا و تاثیرگذار نمایش در بستر نورپردازی و دکوری چشمنواز و خیرهکننده و اجرای متوازن موزیکال گروه بازیگران و گروه موزیک زنده متمرکز کردهاند.
اغراق نیست اگر بگوییم «الیور توئیست» از حیث کیفیت و امتزاج همگن میام طراحی صحنه و لباس، نورپردازی، طراحی حرکت و اجرای بازیگران و البته هم داستانی بیان و موزیک در سایه نظم هارمونیک میان متن، حرکت و اجرای باشکوه موزیک، یکی از استاندارد ترین اجراهای صحنهای تئاتر ایران تا به امروز است.
نکته قابل توجه دیگر در این کار، سلطه نداشتن بازیگرانی که محور تبلیغات کار هستند، بر روی صحنه است. نوید محمدزاده و مهناز افشار بیآنکه برتری ویژهای نسبت به سایر بازیگران داشته باشند، در کار حاضرند. تنها هوتن شکیبا است که به دلیل پر رنگ تر بودن نقشش در متن، مجال بیشتر و بهتری برای عرض اندام پیدا کرده و به حق اجرای خوبی هم داشته است. مراد اینکه برخلاف تبلیغات محیطی کار، حضور محمدزاده و افشار نیست که تمام نظرها را به خود جلب میکند، بلکه کلیت اجرای بازیگران (به طور ویژه دو بازیگر کودک نمایش) و اجرای گروه موسیقی است که وزن حاضر را به کار بخشیده است.
در مجموع باید گفت «الیور توئیست» از منظر ابعاد اجرا و فضاسازی، واجد تازگیهای بسیاری است که در مواجهه نخست مخاطب را قانع میکند تا از ضعف در حوزه متن و اشارات سطحی و بازاریاش چشم پوشی کند و تجربهای فراتر از سطح تئاتر ایران (از منظر پروداکشن) را در زمانی طولانی اما غیر ملال آور پذیرا باشد. ولی نباید از نظر دور داشت که متن در این نمایش تقریبا به فراموشی سپرده شده است که این نقصان کمی نیست.
57243
نظر شما