در تاریخ 12 اسفند ماه مطابق با سوم جمادی الثانی و به اقتفای مولوی در شمس تبریزی سروده شد
فصل بهار می رسد
سر دهید آواز را، بوی بهـــــــار می رســد
زن دف و نی، سـاز را، رفتن پـار می رسـد
باد صبـــا پر خروش، حامل پیـک و سروش
دل برد و عقل و هوش، عیش بهـار می رسد
مژده دهید خاک را، انجــــم و افــــلاک را
هـر نَفَس پاک را، فصل بهــــــار می رسد
باغ گل افشـــــان شده، دشت چراغان شده
سبزه فراوان شده ، سرو ســـــوار می رسد
رختِ¬نکو بردرخت، همچو عروسان به بخت
سهل شده هر چه سخت، موکب یار می رسد
چشمــــة پر آب بین، کوه سرافــــراز بین
مرغ خوش آواز بین، گل به قطــار می رسد
سوسن و سنبـل نگر، دست به دست یا کمر
عطرفشان سر به سر، مشکِ تتـــار می رسد
دی به آخر رسید، فجـــــر به عالم دمیـــد
صید ز پیشم دوید، عهد شکـــار می رسد
دامن کهســــار گیر، گشته جوان هر چه پیر
قمری و بلبل امیر، گو که نگـــــار می رسد
دِه حرکت خفتـــــه را، بین عطش چشمه را
جنبش هر هسته را، یار ز غـــــار می رسد
سختـــــی دی وا گذار، دانة امّیـــــــد کار
جام سَبَق را بیـــار، موســــم کار می رسد
گفت نبیّ گــــــرام، بهر همه خاص و عام
در دل دشت زن گام ، نقش و نگار می رسد
یاد کن از رستخیـــــز ، روز حساب و تمیز
ریز و درشت روی میز، گاهِ شمــار می رسد
خواب «رضا» بس دگًر، رختِ تلاش کن به بر
تا که بچینی تو بر، وقت ثمـــــــار می رسد
نظر شما