ضرب شصت سپاه و ایجاد غرور ملی

نیروهای ایثار گر نظامی همواره در بین همه ملت‌ها مورد تکریم‌اند. شما به کشور های خارجی که سفر می کنید اغلب میادین و یا مراکز مهم بازدید و گردشگری آنان از مجسمه این سرداران پر است. روبروی کاخ ریاست جمهوری امریکا چندین مجسمه های از این سرداران سوار بر اسب را می بینید. و این نشان از تجلیل آنان از سرداران غرور آفرین آنهاست. علت این است که آنان امنیت را برای هر کشوری فراهم می کنند تا در سایه آن سیاستمداران به کار خود بپردازند و در معادلات و مبادلات و مذاکرات بین المللی همواره در دستشان برگ برنده باشد و دیگر متفکران و اندیشه ورزان در سایه امنیت بتوانند انجام وظیفه کنند.آیا ما به اندازه آنان از مجاهدان خود تجلیل می کنیم؟

ضرب شصتی که سپاه به دشمن در روز یکشنبه هفته آخر خرداد نشان داد و مقر داعشی ها را در دیر الزور در سوریه دقیقا هدف گرفت و خسارات سنگین انسانی و تجهیزاتی به آنان وارد کرد قلوب داغدیده ملت ایران را قدری تشفی داد در عین حال پیام مهمی برای مزدوران منطقه و حامیان آنها بود. دمشان گرم. این کار ارزشمند و برجسته نظامی و اطلاعاتی حاصل تجربه، دانش وسیع، اطلاعات به روز و فناوری پیشرفته بود. هماهنگی نیروهای درگیر از اطلاعات و سپاه راز اصلی موفقیت بود. انشاء الله که این توفیقات مستمر باشد.

دولت عربستان با همراهی امریکا و هم پیمانانش می خواستند بدلی از دولت عربستان را در منطقه عراق و شام به وجود بیاورند. یعنی همانطور که دولت عربستان با کشت و کشتار و تخریب پیروز شد همان مدل را داعشی ها تعقیب کردند. ولی خوشبختانه مثل اینکه زمانه فرق کرده و بیداری ملت ها در سایه انقلاب اسلامی تا حدودی تحقق یافته است. امید است به زودی شر آنها کنده شود و پس از آن نوبت خود عربستان باشد.

اما سوال اصلی من این است که وقتی کشوری می تواند علیرغم بسیج همه نیروهای جهانی برای مبارزه با وی، تفوق نسبی خود را در عرصه رزم نشان دهد آیا در حوزه های دیگر چون اقتصاد و حقوق و به ویژه حقوق بین الملل، آموزش ها عام و تخصصی، صنعت، کشاورزی و فرهنگ نمی تواند چنین کند؟ اشکال کار در این موارد چیست و چه کسانی مانع توسعه فناوری، افزایش صادرات، تقلیل واردات، توجه به داخل و افزایش اشتغال و مانند آن است. چه دستگاههائی باید با هم هماهنگ باشند که نیستند چه کسانی تصمیم گیرند و کار خودشان را درست انجام نمی دهند و چرا قاچاق همچنان به روند کاری خود ادامه می دهد.

در گزارش خبری شبکه دو در روز 31/3/96 بحث رجیستری تلفن همراه مطرح بود و بالاخره پس از دو سال تأخیر معلوم نشد که مقصر کیست و چرا به تأخیر افتاده است. نهاد های درگیر گوئی با هم تعارف دارند و با آنکه دولت هر روز چند ملیارد تومان از این بایت متضرر می شود باز آن را مقصر می دانستند که در اجرا اهمال کرده است. معنی آن این است که عزمی بر انجام کار نیست ولذا با رودربایستی از هم، کار را به تأخیر می اندازند در عین حالی که همه قاچاق را محکوم می کردند.

مثال دیگر، چند روز قبل در اخبار آمد که وام و یا ودیعه 5 میلیونی برای دارندگان کارتهای بانکی پیش بینی شده است و قطعا این کار برای این بوده که قدری از رکود کاسته شود ولی نمی شد که آن را به گونه ای سامان می دادند که این وام برای خرید تولیدات داخلی باشد تا با یک تیر دو نشان زده شود و هماهنگی بین وزارتخانه ها بیشتر شود. از این نمونه ها بسیار می توان یافت که اگر تصمیمات عالمانه و دقت لازم با دلسوزی توأم باشد کار ها جهت خودش را پیدا می کند.