اکنون بعد از ۱۲ سال و در اندازه‌ای کوچکتر، فرصتی تاریخی برای مردم تهران فراهم شده است تا فردی به عنوان شهردار تهران انتخاب شود که هم اجماع عمومی مردم تهران به او بیشتر است(به دلیل رای بالای شهروندان تهرانی به ایشان که اتفاقا فاصله و میزان رای ایشان نشان می‌دهد ،تنها رای خارج از لیست است) و هم آنکه انگیزه و همت خدمت دارد، و علاوه بر آن ظرفیت‌هاو خلل و فرج‌های شهر تهران را همانند کف دست می‌شناسد و با کاست و فزود آن آشناست(به دلیل سابقه ۱۶ ساله در مدیریت متروی تهران). امری که تقریبا شهرداران قبلی تهران از آن بی‌بهره بودند و سالیانی گذشت تا دریابند تهران چه می‌خواهد و چه نمی‌خواهد.
بر همه اینها بیفزایید دانش و تجربه مدیریتی او را که نگارنده خود در چند جایی از نزدیک شاهد بوده و از دیگرانی هم شنیده است که مدیری قابل و با تدبیر است و در خلق و خو و رفتار شخصی نیز فردی صبور و شکیباخو و ذاتا فروتن که این روزها در اهل سیاست و افراد شهیر تقریبا به کیمیایی تبدیل شده است.
برخی منتقدان معتقدند که پست شهرداری تهران باید غیرسیاسی باشد و اگر از همین منظر هم در رفتار محسن هاشمی نظر کنیم اتفاقا محسن هاشمی فردی غیرسیاسی است و در افواه عامه نیز بیشتر به فردی تکنوکرات شهرت دارد تا سیاسی و منتسب به جناحی خاص، اما یک تفاوت عمده با دیگر تکنوکرات‌های غیر سیاسی دارد که از بینش سیاسی عمیقی برخوردار است تحولات سیاسی ایران و جهان را می‌شناسد و رصد می‌کند.
او به دلیل آنکه نزد پدری مشق زندگی و سیاست کرده است که از جمله کهنه‌کاران سیاست تاریخ معاصر ایران به شمار می‌رود، از ورزیدگی فکری بالایی برخوردار است و ارتباطات گسترده‌ای با اکثر جریانات مهم سیاسی و فرهنگی کشور دارد و عملا فردی فراجناحی است و این منظومه شرایط تقریبا در کمتر چهره دیگری دیده می‌شود.
آیت‌الله هاشمی رفسنجانی؛آموزگار فرهنگ رفتار سیاسی
تجربه سال‌های بعد از ۸۸ نیز به او و خانواده مرحوم آیت‌الله هآشمی آموخته‌است که چگونه باید با مردم بود و از مردم آموخت.
پس انتخاب او به عنوان شهردار تهران فرصتی تاریخی است که می‌تواند شهر تهران را در مسیر و ریل مناسبش قرار دهد،حتی اگر خود ایشان هم نخواهد چنین سمتی را بپذیرد باید اصرار و وادارشان کرد که این سمت را بپذیرند، همانند زمان‌هایی که پدر مرحومشان علاقه‌ای به نامزدی ریاست جمهوری نداشتند اما شرایط کشور ایجاب می‌کرد که وارد میدان شوند.
نظر شما