يك تئوري خيلي ساده در لابه‌لاي شوخي‌هاي خياباني و محفلي با تيم ملي وجود دارد؛ در واقع آنهايي كه تيم ملي را با لودگي و تمسخر به زير خط فقر كشانده‌اند و حريفان ايران را «فراري و لامبورگيني» و تيم ما را پرايد خطاب مي‌كنند، بايد به اين فرمول بديهي پايبند باشند؛
در فرداي جام جهاني اگر به هر دليل، يك يا دو نتيجه خوب در جام جهاني حاصل شد و تيم ملي ايران مايه افتخار و سربلندي بود، همه آنهايي كه براي اين تيم جوك ساختند، بايد سوار پرايدهاي خود شوند و اجازه بدهند ما با لامبورگيني بي‌همتاي خود در تمام دنيا ويراژ بدهيم.
پايه اين شرط به ظاهر ساده هستيد؟
همه دوستاني كه شوخي با تيم ملي را براي كم شدن فشارهاي ناشي از گروه سخت تيم ملي در جام جهاني مجاز مي‌دانند و حتي سخيف‌ترين لودگي‌ها و شوخي‌ها را به بي‌جنبگي ما نسبت دادند، فراموش نكنند هيچ سهمي در آن بازي تاريخي مقابل آرژانتين نداشتند؛ چون احتمالاً جزو همان دسته از افرادي بودند كه تيم ملي كشور را با شوخي و كنايه لت و پار مي‌كردند!
يك بار نبينيم بعد از يك بازي خوب ايران، صورت‌ها را ماسك بزنيد و رنگ كنيد و به خيابان‌ها بياييد. آن شادي خياباني احتمالي واقعاً حق شما نيست.
آنهايي كه براي تيم ملي شعر ساختند، موزيك و كاست و سي‌دي زدند و حتي به دليل همگروهي با اسپانيا و پرتغال به فدراسيون فوتبال پيشنهاد دادند تيم ملي ايران از جام جهاني انصراف بدهد، فراموش نكنند جام جهاني 2018 درپيش است و اگر هر اتفاقي رخ داد، شما حق نداريد در آن شادمانه تاريخي با مردم سهيم باشيد.
*نکته. این مطلب روز سه شنبه 14 آذرماه 1396 در ستون سرمقاله روزنامه خبر ورزشی منتشر شده است
نظر شما