امروزه وضعیت بر عکس شده و در بعضی موارد برای آن توجیهاتی هم از قبیل میان رشته ای بودن ومانند آن ساخته می شود که خود قابل یحث است. اما در همین جا هم اگر مباحث میان رشته ای مطرح شود تا جائی قابل قبول است که اصل موضوع را تحت الشعاع قرار ندهد.
در ورزش همه دیده اند که برای بسیاری از جوانان حواشی بر متن رجحان دارد و علاوه بر دیدن مسابقات بیشتر دوست دارند به حواشی گوش دهند. اما تا کجا این امر باید ادامه یابد و چه بسا منشأ اختلافات هم می شود
در سیاست هم همینطور است گاهی آنقدر بحث های جانبی می شود که اصل تصمیم گیری سیاسی را کمرنگ می کند و تصمیم گیر را دچار تردید می کند و نتیجه آن تأخیر و سپس آسیب ناشی از آن است.
برجام برجام است واقعیتی است که اتفاق افتاده و از آن هم ناگزیر بوده ایم نه مطلق و بی عیب است و نه پر از عیب و نقص. باید بتوانیم با اتحاد از آن بهره برداری مثبت کنیم. اگر همه را در استیفای حقوق ملت بکار گیریم آنوقت معلوم می شود از این بابت چقدر می توان شغل ایجاد کرد و افراد کارآمد از هر دو طیف را به کار گرفت. بیرون کردن حریف از صحنه و به ویژه با خورد حذفی و ازبین بردن او مشکلی را حل نمی کند و بلکه موضع تدافعی وی و طرفدارانش را بیشتر می کند. دست کم از ورزش بیاموزیم که جام حذفی می گذارند.
در تجارت هم همینطور است گاه مسائل حاشیه ای می تواند به انصراف از عقد قرارداد بینجامد و از این رواست که بعضی سعی می کنند تا مسائل را تا لحظه آخر مخفی نگهدارند تا از آسیب در امان بماند.
در فرهنگ هم گاهی مسائلی را جامعه به لحاظ فرهنگی قبول دارد ولی آنقدر در کنارش حواشی درست می شود که با آنکه همه خوبی آن را قبول دارند ولی بخاطر حواشی و یا به تعبیر دیگر حرف مردم از انجام آن خود داری می کنند.
مقایسه حواشی با غیبت هم بی مورد نیست. همچنانکه غیبت برای بعضی ها جاذبه دارد در عین حالی که بدترین صفت و زشت ترین عادت است و موجب نفاق و اختلاف می شود، حاشیه سازی هم گاه شباهتهائی با غیبت پیدا می کند که علی رغم اینکه مثلا فردی کاری را انجام نداده و یا نیتش آن نبوده، آنقدر برایش حاشیه می سازند که دیگر حاضر نمی شود برای بار بعدی چنان کاری را انجام دهد.
از جمله ضررهای حاشیه سازی عبارت است از:
باز داشتن فرد و یا جامعه از کار اصلی. اگر کسی بخواهد گوشش بدهکار حواشی باشد از کار باز می ماند و باید همواره یا با تردید و تأخیر کار کند و یا منتظر باشد ببیند دیگران چه می گویند و عکس العمل شود. با حواشی، جامعه همواره ملتهب و متشنج است و این ناشی از رفتار مسئولان است که مردم را از کار باز می دارد. حواشی مانع قاطعیت است
سرگرمی کاذب نتیجه توجه به حواشی است. مثلا دیدن یک بازی که نشاط آور است توجه به حواشی گاه وقت کشی است و طرف می بیند که چیزی جز یک مشت حدس و گمان که نفعی هم برای کسی ندارد گیرش آمده است.
افزایش رقابت نا سالم و حسادت از نتایج توجه به حواشی است. وقتی خوب و یا بد در باره موضوعی حواشی زیاد درست می شود افراد را به تملق، حسادت و یا رقابت ناسالم وامی دارد و نتیجه آن افزایش تنش و اضطراب و خروج از تعادل است.
بازدارندگی برای ارتباطات خارجی. این مسئله در روابط خارجی بیشتر نمود دارد. گاهی اوقات ملتی دستاوردی دارد مثل هدف گیری دقیق نظامی اخیر، که باعث افزایش وجهه و آبرو شد اما این بگو مگو های داخلی آن را خنثی می کند و دیگران را برای ایجاد رابطه محکم مردد می سازد.
امید دادن به دشمن. بی شک حواشی در جامعه دشمن را امیدوار می کند تا برنامه های خود را اجرا کند. اختلافات درون یک کشور مانند اختلافات درون یک خانواده است و به بیرون ربط ندارد.
از ذکر این نمونه ها غرضم این است که دولت بحمدلله رأی آورده است و همه گفتگوها برای قبل از انتخابات بوده است. اینکه باید از درگیر شدن در حواشی به شدت اجتناب کند و الا به جای دولت کار شدن دولت بیکار و گرفتار روزمرگی می شود و باید به شایعات و حواشی پاسخ دهد و نتیجه این می شود که کار های اصلی از اشتغال و تولید و مانند آن که مورد نظر بوده است زمین بماند.
توصیه من این است که رئیس جمهور محترم به کار و به درستی اجرا بیندیشد. او اگر چه هم به نام روحانی است و هم به معنا، اگر قرار باشد به جای توجه به مسائل اجرائی که صرفا برای این انتخاب شده است هر زمان بخواهد به نقطه نظر ها و یا ایراد ها پاسخ گوید و در جلسات، ضیافت ها و افطاری ها و یا دیگر برنامه ها به مطالب تنش زا و بحث انگیز چه اعتقادی و یا اجرائی اشاره کند خود را درگیر حواشی، و ایجاد خوراکی برای رقبا کرده است و به قول معروف در گیر الکلام یجر الکلام می شود. به جای ورود در مباحث بحث انگیز بر روی برنامه ها و شیوه عملیاتی آنها کار کند و از صاحبنظران برای پیشبرد سریع امور استفاده کند.
اگر رهبر معظم انقلاب هم به این توجه کنند بسی کمک به دولت و ملت است. به عنوان مثال بحث آتش به اختیاری که مطرح کردند و چقدر موجب تفسیر های گوناگون شد و عده ای با قضاوتهای عجولانه مطالب بسیار گفتند و در خطبه های نماز روز عید فطر معلوم شد که مقصود ایشان چه بوده است، اگر در روز اول، و یا بلافاصله وقتی دیدند مطلب مورد سوء استفاده است آن را روشن می کردند، اینهمه حاشیه درست نمی شد.
اینکه عده ای سعی می کنند دولت یکدست و یا مجلس یکدست و یا شورای شهر یکدست درست کنند باید به هوش باشند که این یکدستی گاه موجب بلا و فتنه می شود. استفاده از طیف های گوناگون به شرط اینکه اهل کار و سالم باشند و به تمامیت و عزت کشور بیندیشند نه به حزب و گروه خود، بهتر می تواند مفید واقع شود.
اگر طرفداران رئیس جمهور خیرخواهند از طریق سایت ها و غیر آن در رسانه ها نباید وی را در درگیر شدن در حواشی تقویت کنند. بلکه راهکارهای اجرائی برای توفیق بیشتر او بر مشکلات را مد نظر قرار دهند. البته بعضی ها هم ممکن است خیر خواه نباشند و روحانی را برای رسیدن به مقصود دیگری سکوی پرش دیده باشند. باید نسبت به آنها هشیار بود!
اگر گروه های رقیب با وی سر عناد ندارند باید به وی فرصت دهند تا بر مشکلات فائق آید و علی وار به او پیشنهاد های سازنده بدهند. به ویژه در شرائطی که دشمن بهانه جو فقط به فکر توطئه و ضربه زدن است.
اگر مردم صلاح کشور را می خواهند از دولت کار و شفافیت طلب کنند و اینکه در مسیرهای اجرائی درست کار کنند و همکاری خود را در ایجاد فرهنگ درست مصرف کردن و پرهیز از اسراف قرار دهند.
نظر شما