در بخشی از این یادداشت آمده است:
در ميان ملت‌هايي كه در كنار ما زندگي مي‌كنند شبيه‌ترين مردم به ما، همسايگان ساحل جنوبي خليج فارس هستند. مردماني خونگرم، مهمان‌نواز كه از ساليان دور نسبت خويشي هم با ايرانيان پيدا كرده‌اند.
بعضي ريشه ايراني دارند و به قصد تجارت در اين سواحل متوطن شده‌اند و اندك اندك به رنگ و لباس ميزبانان‌شان درآمده‌اند، بعضي با مردم ساحل شمالي خليج فارس وصلت كرده‌اند، بعضي تجربه چندين سال زندگي در ميان ايرانيان را دارند. بسياري از آنان ايرانيان را برادران ايماني و همسايگان قديمي خود مي‌دانند و خدمات آنها را به كشورشان به ياد دارند.
ما اهالي اين خطه هزاران سال است كه در جوار همديگر زيسته‌ايم و نسل‌هاي آينده‌مان ناگزير از ادامه اين راه هستند. روشن است كه هيچكدام نمي‌توانيم و نبايد كمر به نابودي ديگري بربنديم. برافروخته شدن آتش جنگ در اينجا، ويراني زيرساختهاي كشورهاي درگير و زمينگير شدن برنامه‌هاي توسعه آنها را در پي خواهد داشت. صداي جنگ كه در اينجا بلند مي‌شود، سرمايه‌داري جهاني به شوق مي‌آيد هر كار كه از دستش برمي‌آيد براي تيز كردن آتش اختلافات انجام دهد. از كاه كوه مي‌سازد، تفاوت‌هاي نژادي و قومي و مذهبي را برجسته مي‌كند و از آنها مايه دشمني تدارك مي‌كند (براي نمونه فقط نظري به گزارش‌هاي مغرضانه بي‌بي‌سي فارسي در همين هفته‌هاي گذشته بيندازيد).
تضاد منافع و اختلافات منطقه‌اي، مشكلات طبيعي سياسي است كه با عقلانيت و مذاكره قابل حل است و نظام جمهوري اسلامي نشان داده كه ظرفيت و توان ديپلماتيك براي حل مسائل خود با ديگران را دارد. لازم نيست كارشناس سياسي باشيم راحت مي‌توان حدس زد كه اگر در اين منطقه جنگي دربگيرد، برنده اصلي آن، كارتل‌هاي اسلحه‌سازي و در مجموع سرمايه‌داري غرب است. در جنگ ويرانگر بين قدرت‌هاي منطقه، ميلياردها دلار اسلحه و تجهيزات از كشورهاي توليد‌كننده خريداري مي‌شود (براي آنها هزاران شغل ايجاد مي‌شود، پول عظيم خريداران، صنعت و تجارت آنان را رونق خواهد داد)، طرف‌هاي درگير زيرساختهاي يكديگر را كه طي ساليان و با صرف نيرو و ثروت ملي‌شان برپا داشته‌اند نابود خواهند كرد و براي ده‌ها سال آينده صدها شركت غربي براي بازسازي همان تاسيسات كار و درآمد ايجاد خواهند كرد. اگر نبرد در بگيرد، جنگ‌افروزان به سلامت در شهرهاي‌شان نشسته‌اند و ما در دام سناريوي طراحي شده آنان افتاده‌ايم. به راستي برنده اين نبرد چه كساني خواهند بود؟
در همين برج‌هاي دوبي و شارجه بيش از آنكه خانواده‌هاي اعيان و ثروتمندان و به زعم برخي، عياشان زندگي كنند، خانواده‌هاي انسان‌هاي زحمتكشي ساكن هستند كه نه از پي حشمت و جاه بلكه براي يافتن لقمه ناني به اين سو آمده‌اند. اگر كودكي كشته شود، چه تفاوت دارد كه يمني باشد يا هندي و ايراني و اماراتي؟ اينجا معصوميت است كه كشته شده. اگر آتشي شعله‌ور شود، اين آتش ساليان درازي افروخته خواهد ماند، كينه‌هاي قومي و مذهبي سر باز مي‌كنند و دور خشونت و نبرد و كشتن، به زودي متوقف نخواهد شد. روشن است كه براي دفاع از وطن آماده‌ايم.
17302
نظر شما