۰ نفر
۱۳ آبان ۱۳۹۶ - ۲۰:۳۳
عبور از زندگی شهری

سیدعلی عباسی*

در اقتصاد از پس سالها بحران های مختلفی رخ داده، که از بسیاری از آنها به آسانی گذشتیم و برخی از آنها برای ما درسی به عبرت آموزی بودند. بحران ها اقتصادی برای کشور ما بر دو قسم بود برخی بحران های مالی جهانی که به دلیل بسته بودن اقتصاد ایران با تاخیر به داخل ایران رسیدند و برخی بحران هایی که مختص به ما بوده که در بسیاری از موارد از پس تحریم های یک سویه به وجود آمده است.

جالب است بدانیم با تمام اوصافی که در 5 سال اخیر طرح های مختلف برای خرید مسکن توسط بانک ها آن هم بانک های مختلف به مردم ارایه می شود؛ رغبت مردم به خرید مسکن در شهرها، بویژه شهرهای بزرگ کمتر است و هجوم مردم به خرید مسکن در حاشیه شهرها و مناطق توریستی بیشتر مشهود است. این اتفاق نشان از یک موضوع مهم دارد و آن رغبت مردم به عبور از زندگی شهری است.

شهرنشینی و چرایی به وجود آمدن آن در دهه ها مورد نظر عامه مردم بوده و از مزایای بسیاری برخوردار بوده است؛ کارخانه های بزرگ که نیازمند به کارگران بسیار بودند باعث مهاجرت بسیاری به سمت شهرها شدند و انقلاب صنعتی خود آغازی بر شهرنشینی بود.با هجوم کارگران به کارخانه جات چرخه تامین نیازهای آنان هم بسیاری را به سوی شهر کشاند تا انواع مختلف نیازهای کارگران را تامین کنند.

بدون شک فرصت های شغلی و آموزشی فراوان و نزدیکی محل کار تا محل سکونت که با کاهش هزینه حمل و نقل همراه بود جذابیت فراوانی را برای عامه مردم به وجود آورد و میل به شهر نشینی را هر روز بیش از قبل افزایش داد. وجود زیرساخت های خوب، مانند جاده ها، فاضلاب ها و خطوط برق شهرها را تبدیل به آهنرباهای ثروت، پول و خدمات برای مردم کرد.

این جذابیت ها برای مردم ادامه داشت و روزها از پس روزها بر علاقه مردم به شهرنشینی افزوده شد تا اینکه فن آوری های جدید به زندگی مردم وارد شد. فن آوری هایی که برخی از آنها مانند تلفن همراه در ابتدای ورودشان مورد تمسخر مردم بودند. اما تلفن همراه بسیار زودتر از تصور در زندگی مردم تاثیر گذاشت و در بسیاری موارد جایگزین دید و بازدیدهای خانوادگی شد و با وجود اینترنت و شبکه های مختلف ارتباطی سطح جدیدی از ارتباطات پا به عرصه گذاشت تا جایی که واقعیت مجازی حتی در نظام آموزشی هم رسوخ کرد و نیاز به حضور دایم در کلاس ها را از بين برد و در برخی موارد کل دوره های آموزشی را به صورت آنلاین انجام می دهند.

فناوری های جدید حتی به بیمارستان ها رسیدند و چه بسیار جراحی هایی که از راه دور مدیریت می شوند و خرید هایی که به جای حضور فیزیکی در فروشگاه ها به صورت آنلاین انجام می شوند و دولت هایی که به سمت الکترونیکی شدن حرکت می کنند و برای دریافت قبض های خود مسیر آنلاین را به جایگزین حضور فیزیکی مردم کرده اند.فناوری هایی که باعث شد فاضلاب ها بازیافت شوند و دوباره به چرخه کشاورزی برگردند و برق هایی از پانل های خورشیدی و توربین های بادی تولید می شوند که جایگزین سوخت های فسیلی با آن همه هزینه شوند و در همه جا قابل تولید و به راحتی در دسترس هستند.فناوری خانه های هوشمند که سالهای اخیر در ایران هم مورد استفاده قرار گرفتند حتی باز و بسته کردن پنجره خانه ها را برای سرمایش و گرمایش خانه نیز به صورت هوشمند و بدون نیاز انسان انجام می دهند.

مشاغل جدید که از وجود فناوری های جدید به وجود آمدند؛ مشاغلی مانند تدریس که دیگر نیاز به حضور مدرس بر سر کلاس ها نیست و ساماندهی مشاغل قدیم با فناوری های جدید مانند اسنپ که تاکسیرانی را در شهر بزرگی مانند تهران ساماندهی کرده پنجره ای جدید از مشاغل را به سوی مردم باز کرده است.

به نظر با افزایش روز افزون استفاده از فناوری های جدید، فضای زندگی و دور و نزدیکی در فضای جغرافیای کم کم بی مفهوم می شود و به عدالت شرایط یکسانی را برای همگان خلق می کند و اینجاست که به نظر باید به این نظریه با نگاهی ژرف تر نگریست و آن اینکه سونامی بعدی اقتصادی باید گریبانگیر شهرها شود و آنها را به چالش بزرگی بکشد.

مثال آن هم دور از دسترس نیست و شهر دیترویت بزرگترین شهر صنعتی امریکا که در سال 2013 اعلام ورشکستی کرد نمونه ای از آن اتفاق بزرگی است که بنده در این یادداشت بدان اشاره داشتم.بدیهی است مسولان امر باید از هم اکنون به فکر چاره ای بر این اتفاق غیر قابل انکار باشند، تا با یک مدیریت کارآمد از این بحران بزرگ جهانی عبور کنیم. 

aliabbasi@post.com

*کارشناس اقتصادی

3535

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 724107

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
5 + 3 =