فاجعه‌ای برای فراموشی پلاسکو

خیابان جمهوری و چهارراه استانبول از دیروز فقط محل رفت و آمد کسبه و بازاری ها نیست، هرکسی که آمد، با بهت و بغض و اشک از آنجا رفت. همین خیابان جمهوری که هروقت از آنجا رد می شدم نگاهی بی اختیار به آن ساختمان بلند می انداختم، نه برای اینکه می گفتند نبض بازار پوشاک است، آن معماری خاص و سازه و اسکلت فلزی اش بیشتر کنجکاوم می کرد.

دو روز است همان ساختمان فلزی کل اخبار را به تسخیر خودش در آورده. ساختمانی که باید از امروز به بعد تهرانی ها و خصوصاً عابران خیابان جمهوری به دست فراموشی بسپارندش. ساختمانی که به سرعت آتش گرفت، فرو ریخت و عمر ۵۴ ساله اش اینگونه به پایان رسید.

تهران اما امروز نه فقط بخاطر این ساختمان در شوک و بهت فرو رفت، بلکه آنجا بغض همراه مردم شد که خبرها و تصاویر یکی بعد از دیگری از محل حادثه از وقوع یک فاجعه بزرگتر خبر می داد، فقط میلیاردها تومان پوشاک و لباس نبود که در آتش سوخت، آتش نشانانی که به محل حادثه رفته بودند باز هم قهرمانانی را آنجا جا گذاشتند و باز گشتند. می‌گفتند اهالی کسبه را به زور از ساختمان بیرون کردند، دلشان نمی آمده از کسب و کار و زندگی شان دست بکشند. آنها را بیرون کردند ولی خبرها می گوید خیلی از آتش نشان ها هنوز زیر آوار مانده اند. برای ما فاجعه آمیزتر هم می شود داستان این آتش سوزی وقتی می شنویم چند خبرنگار و عکاس هم گویا زیر آوار مانده اند ولی امید داریم به شایعه بودنش.

تهران فاجعه پشت فاجعه است این روزها و مدیریت شهری که هنوز فکری به حال این ساختمان های فرسوده و قدیمی نمی کند، امکانات آتش نشانی هنوز قدیمی هستند و لااقل همین عکس ها می گوید نردبان چرثقیل ها به طی=بقه 10 هم نمی رسیده است، هلی کوپتر آتش نشانی هم که گویا نداریم حتی برای این فاجعه های بزرگ.

* روزنامه نگار

۴۷۴۷