لایهٔ‌ پنهان تخریب محیط‌زیست

همیشه وقتی حفاظت و یا تخریب محیط زیست مطرح می شود اذهان به سراغ آلودگی های فردی و خیابانی یا بیابانی می رود که افراد آن را رعایت نمی کنند، آشغال در خیابان و یا بیابان می ریزند و یا پلاستیک ها را جمع نمی کنند و از این قبیل که مهم هم هست؛ اما آنچه نا پیداست و از آلودگی ناشی از زوائد و فاضلاب کارخانه ها و زراد خانه هم بسیار مهم تر است مانور های تسلیحاتی است که انجام می شود و خدا می داند که چه به سر محیط زیست می آورد.

کارشناسان فقط از قدرت تخریب تسلیحات نظامی و مانورهای پیشگیرانه سخن می گویند ولی از اینکه چقدر محیط زیست را تخریب می کند و هوا، دریا، و زمین را آلوده می کند کسی از آن سخن به میان نمی آورد!

من در بیش از چهل سال پیش کتابی را خواندم از فردی فرانسویِ متخصص کشاورزی که توسط منیر جزنی ترجمه شده بود و عنوانش این بود «خیال پردازی و یا نابودی». البته پس از آن کتابهای فراوان دیگر در این باره نوشته شده است.

در آن کتاب گفته بود که بشر با توسعه فناوری های خود به زمین و هوا و دریا آسیب زده است. زمین را و به ویژه با مصنوعات لاستیکی و پلاستیکی آنقدر آلوده کرده که حاصلخیزی آن را گرفته است. زیرا این مواد چون تجزیه نمی شوند در هر جای زمین قرار گیرند مانع حاصلخیزی خاک می گردند.

دریا را با ریختن زباله های شیمیایی کارخانجات در آن آنقدر آلوده کرده است که دیگر دریا قدرت استحاله و تجدید حیات ندارد. (و همین جا باید یادی از کتاب مرحوم مهندس بازرگان بکنم به نام مطهرات در اسلام که به خوبی توضیح داده بود که در آب فِرِمانهائی است که وقتی چیزی آلوده در آب بریزید طی مدت زمانی آن را تجزیه می کند و آب به حالت اول بر می گردد. اما اگر از حد گذشت دیگر این قدرت از آب گرفته می شود)، و هوا را ما با اختراعات خود آنقدر آلوده کرده ایم که دیگر جائی برای نفس کشیدن نگذاشته ایم. آنوقت می گفتند که هر هواپیما و یا ماهواره به اندازه 2500 اتومبیل آلودگی ایجاد می کند.

حال شما حساب کنید با این مانورهای نظامی و ارسال موشکهای قاره پیما و به ویژه اگر مجهز به کلاهک اتمی باشد و در گوشه و کنار زمین و یا دریا می افتد چه به سر حیات وحش در خشکی، دریا و هوا می آورد و ما از آن غافلیم و محاسبه ای هم برای آن نداریم.

البته در اینکه قدرت دفاعی باید باشد شکی نیست ولی اگر بشر عاقل بود و از خودخواهی های بی مورد دست برمی داشت نیازی به این همه تسلیحات مخرب و آزمایش های مکرر نبود. البته که لازم است در برابر زورگو و تمامیت خواه ایستاد ولی...

و این به خاطر خودخواهی های ماست. قبلا اگر نیروی تخریب جنگی و یا دفاعی، فردی و یا در حد محدودی بود اما اکنون دیگر این تخریب ها سرزمینی و منطقه ای و شاید جهانی است.

متأسفانه عده ای هستند که می خواهند آتش را با آتش خاموش کنند و اصلا به عواقب کار نمی اندیشند.