فینال آسیا با کدام ابزار؟ با کدام قدرت؟

باید به عقب برگشت، به آن زمان که به هر دلیل غیرموجهی پذیرفتیم تیم‌های ایرانی در عمان میزبان نمایندگان آل‌سعود باشند. این تصمیم را هر مرجعی با هر ملاحظاتی برای فوتبال گرفته باشد، به فوتبال ایران جفا کرده است. دیشب این جفا را به چشم دیدیم. پرسپولیس در ظاهر و روی کاغذ میزبان بود اما تمام امتیازات به الهلال رسید. چه امتیازات جانبی بیرون زمین و حمایت سکوها و شرایط ورزشگاه و چه پوئن‌های داخل زمین که داور عمانی یکی پس از دیگری به حریف پرسپولیس هدیه می‌کرد.

بی‌منطق نیستیم و نمی‌گوییم اگر داور آن پنالتی بادآورده را به الهلال تقدیم نمی‌کرد، پرسپولیس حتماً بیش از ۴ گل به حریف خود می‌زد و راهی فینال می‌شد اما همان پنالتی، درست در شرایطی که پرسپولیس داشت طبق برنامه برانکو پیش می‌رفت (استراتژی برانکو این بود که تیمش هر ۲۰ دقیقه یک گل بزند و به جای نمایش انتحاری، بازی را دور از دروازه بیرانوند که این روزها به شدت افت کرده است، اداره کند) ترمز سرخپوشان را کشید و این باور را ملکه ذهن‌شان کرد که دیگر هیچ شانسی برای صعود ندارند.

بیایید با هم روراست باشیم؛ وقتی تا این حد ناتوانیم که امکان انتخاب یک گزینه مناسب برای میزبانی از تیم‌های ایرانی مقابل حریفان عربستانی را نداریم، حق‌مان نیست به حضور در فینال آسیا فکر کنیم. استقلال و پرسپولیس هم ندارد، برای رسیدن به فینال باید ابزار داشت. نمی‌گوییم و نمی‌خواهیم از طریق لابی با کنفدراسیون فوتبال آسیا امتیازهای غیرقانونی بگیریم و یا داوری‌ها را به سمت خودمان بچرخانیم اما حداقل توقع فوتبال‌دوستان ایرانی این است که بازی تیم‌های کشورمان مقابل حریفان عربستانی در شرایط برابر برگزار شود؛ صدالبته بدون قضاوت داوری از کشور عربی.

خودمانیم توقع زیادی است، اول توقع داشته باشیم تمام ۹۰ دقیقه فوتبال را از تلویزیون ببینیم و ۲۰ دقیقه حسرت تماشای بازی نماینده ایران را نخوریم، بقیه‌اش لابد خود به خود درست می‌شود!

^{* این یادداشت در ستون حرف‌آخر چهارشنبه ۲۶ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}