حاشیه‌های فاجعه در پلاسکو

فاجعه‌ای در قلب تهران رخ می‌دهد؛ یکی از قدیمی‌ترین برج‌های تجاری شهر در آتش می‌سوزد و فرو‌ می‌ریزد؛ جمعی از همشهریان زیر آوار حادثه جان ‌می‌دهند؛ قریب 20 هزار نفر به طور مستقیم یا غیر مستقیم از این حادثه دچار آسیب می‌شوند؛ میلیاردها تومان خسارت مالی پدید می‌آید؛ مردم با این اتفاق دوباره همدیگر را می‌یابند و در سوگ جان‌باختگان و غم مال‌باختگان شریک می‌شوند؛ صف‌های طولانی برای اهدای خون تشکیل می‌شود؛ شبکه‌های مجازی لحظه به لحظه اخبار موثق و غیر موثق را منتشر می‌کنند؛ دوربین رسانه‌ملی چشم از محل حادثه بر‌نمی‌دارد؛ در سراسر کشور مردم در ایستگاه‌های آتش نشانی تا پاسی از شب برای قهرمانان نجات، شمع روشن می‌کنند و... .

همه آنچه دربالا آمد تصویری از مردمی است که به هنگام حادثه به یاد می‌آورند که چه‌اندازه به هم محتاجند و صمیمیت‌ها چه‌اندازه می‌تواند از شدت حوادثی چنین تلخ بکاهد. نرمی همدلی و همزبانی همیشه از سختی مصائب می‌کاهد. اما این همه حاشیه‌هایی نیست که در این حادثه غمبار پدید آمده است. وسیله کردن حادثه برای تسویه حساب‌های سیاسی؛ متهم کردن مردم در توزیع اخبار جعلی از طریق شبکه‌های مجازی؛ محصور کردن فضا برای خبررسانی شفاف و مسجل؛ فرافکنی‌های معمول در مسئولیت پذیری‌ها و... دیگر مواردی است که شوربختانه می‌تواند بر چرایی و چگونگی رخدادی که قلب همه ایرانیان را آزرده کرد، سایه اندازد.

تسویه حساب‌های سیاسی نمک به زخم این حادثه می‌زند. مخدوش کردن مرز میان رقابت‌ها با اقدام واقعی برای رفع عوامل بروز این حادثه، حاشیه‌ای است که بیشتر به آسیب‌دیدگان ضرر می‌زند تا بخواهد نفعی را دنبال کند. همچنین است محصور کردن اخبار که تنها وسوسه کسب خبر از منابع دیگر را تشویق می‌کند و مثل همیشه شایعات را بر کرسی می‌نشاند.

رمز گشایی مصلحانه از یک اتفاق، نیازمند پرهیز صادقانه از حواشی غیر مصلحانه است. مهمتر اینکه حاشیه جایگزین متن نشود.