مرز میان ورزش و سیاست را دوست داریم

و هنوز معلوم نیست آیا با اعتراض علیرضا دبیر، حسین رضازاده و عباس جدیدی به رد صلاحیت اولیه‌شان، صلاحیت آن‌ها برای شرکت در انتخابات شورای شهر پایتخت تأیید می‌شود یا نه اما حالا که سیاست تصمیم گرفته میان خود و ورزش «مرز» بکشد و چهره‌های ورزشی را از دایره سیاست و مدیریت شهری و به زبان ساده‌تر از حوزه‌ای که در آن تخصص ندارند، کنار بگذارد، آیا می‌توان امیدوار بود که سیاسیون به همین مرز پای‌بند باشند و چهره‌های سیاسی هم از دایره ورزش بیرون بروند؟

ورزش برای ورزش و اداره ورزش به دست ورزشی‌ها نهایت آرزوی ماست. نمی‌دانیم این رد صلاحیت‌ها چه مبنایی دارد و هنوز هم معتقدیم برخی - فقط برخی- چهره‌های ورزشی اصلح‌ از برخی گزینه‌هایی هستند که با عملکرد نامطلوب و یا حتی بدون کارنامه فقط به صرف قرار گرفتن در یک لیست خاص به شورای شهر یا مجلس می‌روند اما حتی با وجود این پیش‌شرط‌ها هم از مرزبندی میان ورزش و سیاست استقبال می‌کنیم و خوشحال می‌شویم اگر هر مدیری در حوزه تخصصی خودش مدیریت کند.

ورزش وقتی از دست ورزشی‌ها خارج شد که برخی چهره‌های سیاسی آن را حیاط خلوت خود دیدند و بدون تعارف، ما همان‌طور که یک رسول خادمِ رئیس فدراسیون کشتی را بیشتر از یک رسول خادمِ نماینده شورای شهر دوست داریم و امیررضا خادمِ معاون وزیر ورزش را به امیررضا خادمِ نماینده مجلس ترجیح می‌دهیم، ترجیح‌مان این است که علیرضا دبیرها، عباس جدیدی‌ها و حسین رضازاده‌ها را هم در کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و نهادها، فدراسیون‌ها و باشگاه‌های ورزشی در حال فعالیت در عرصه تخصصی‌شان ببینیم.

اما حالا که ما آماده‌ایم ورزشی‌ها را یکی پس از دیگری بیرون از گود سیاست و مدیریت شهری و زمینه‌های غیرتخصصی ببینیم، چه وقت نوبت خداحافظی سیاسیون از مناصب کلیدی ورزش می‌شود؟ نکند این اتوبان هم قرار است یک‌طرفه باشد؟

^{* این یادداشت در سرمقاله یک‌شنبه ۳ اردیبهشت روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}