شاید در خوشبینانه‌ترین حالت آماری تعداد کل تماشاگران تئاتر و سینمای کشور ایران زمین به 1/5 میلیون نفر برسد که در مقایسه با جمعیت بلوغ یافته پنجاه و دو میلیون نفری که حق رای دارند بسیار ناچیز می‌نماید و این در حالی است که بخشی از آن جمعیت اندک علاقمند را هم کودکان تشکیل می‌دهند یعنی شما حساب کن کمی بیشتر از یک میلیون نفر به هنرهای نمایشی علاقمندند و آن را دنبال می‌کنند.
خب حالا در چنین اوضاعی و با توجه به نبود امکانات و عدم پیش‌بینی منابع عمرانی و انسانی و هنری برای رشد و رونق و ترویج و توسعه پایدار و در نتیجه نبود چشم‌اندازی منطقی و مستدل برای هنرهای نمایشی به ویژه تئاتر ،چه جای تبریک و تهنیت و مبارک باد 27 مارچ و روز جهانی تئاتر باقی می‌ماند؟
وقتی تئاتر هر کشور پیشرفته و متمدنی بخش مهمی از فرهنگ ملی و ماندگار آن کشور را نمایندگی می‌کند باید هم روز جهانی برایش بگذارند و وارد تقویم‌ها کنند اما تئاتر ما کدام بخش از فرهنگ ملی میهنی ایران زمین را معرفی و نمایندگی می‌کند که بخواهیم به دنباله‌روی از آن‌ها روز جهانی‌اش را شادباش بگوییم؟
ما وقتی هنوز به یک باور بومی و ملی از فرهنگ نمایشی خودمان نرسیده‌ایم و به قول قدیمی‌ها نمی‌دانیم سرمان را روی کدام بالین بگذاریم چرا باید روز جهانی پدیده‌ای را تبریک عرض کنیم که برخی بزرگانش از متفکرین طول تاریخ حیات فکری بشر بوده‌اند؟
و از این‌ها همه گذشته تئاتری روز جهانی‌اش تبریک گفتن دارد که فرهنگ سالار و اندیشه سالار و بهینه سالار باشد، نه تئاتر ما که تجارت سالار و هنرپیشه سالار و بی مسئله سالار شده است.
با این همه تئاتر ما هنوز هم دل باختگان و شیدائیان و دیوانگانی دارد با رویاهای بسیار بزرگ که هنر تئاتر را همچون الاهگان یونان باستان می‌پرستند و بدان عشقی جاودانه و بی‌مرگ می‌ورزند که انصاف نیست بدیشان چنین روزی را تبریک و شادباش نگوییم. پس لاجرم و با امتنان، تبریک.
57242
نظر شما