پیروانی بعد از بازی انواع و اقسام گزینه‌های روی میز را به زبان آورد تا اثبات کند هر اتفاقی که بیفتد و هر بلایی که سر این جوانان بیاید او بی‌تقصیرترین است. پیروانی از مصدومیت‌ها و تغییر اجباری گفت و کامل نبودن بازیکنان‌اش و حتی آب و هوا؛ و البته این که حضور با تیمی جوان‌تر در این مسابقات تصمیم کی‌روش و فدراسیون فوتبال بوده.
البته که حضور در این تورنمنت با بازیکنانی که می‌توانند در المپیک 2020 توکیو به میدان بروند قابل توجه است و قدم رو به جلوی فدارسیون به حساب می‌آید اما این که سرمربی آن را بهانه‌ای برای چنین شکست‌هایی قرار دهد فقط از پیروانی و مربیانی شبیه به او برمی‌آید که اتفاقا در فوتبال‌مان کم هم نداریم. اگر این جوانان توانایی حضور در چنین مرحله‌ای را نداشتند و پیروانی این را می‌دانست، خیلی راحت از پذیرفتن مسئولیت شانه خالی می‌کرد و کار را به کاردان می‌سپرد. بهانه‌تراشی بعد از شکست را که سال‌هاست همه بلدیم! در فوتبال ایران هم در دور باطل مدیریت و مربیگری باعث شده افرادی مشابه او چنین حرف هایی را تکرار می‌کنند و گوش جامعه فوتبال که چه عرض شود؛ گوش فلک هم از این بهانه‌ها پر شده.
فدراسیون فوتبال و در راس آن تاج اگر ذره‌ای قدرت تجزیه و تحلیل داشته باشند و در زمین واپس‌گراها و رانت‌خوارها بازی نکنند؛ باید بلافاصله تکلیف پیروانی و تیم امید و آینده این جوانان را روشن کرده و تغییرات جدی ایجاد کنند. برای پیشرفت فوتبال ایران. اگر نه، همین آش و همین کاسه در اولین سری رقابت‌های پیش رو تکرار خواهد شد. بهانه‌تراشی‌ها در انواع و اقسام فرم‌ها. آنچه پیروانی در طی چند رقابت اخیر تجربه‌هایی گران‌بها درباره‌شان به دست آورده و در این مورد آخر هم نشان داده برای رد گم کردن و شانه خالی کردن کارش را خوب بلد است.
43257
نظر شما