آقای بهمنی صنعت هنوز نفس می کشد نامهربانی نکنید

مدتهاست گفته ،نوشته و دیده می شود که میزان الحراره پارامترهای اقتصادی کشور حال و روز خوشی را برای این بخش نشان نمی دهد .
تورم لحظه به لحظه سیر صعودی می پیماید. بیکاری روی خشن خود را بر جوانان و زنان و کار از دست دادگان نشان می دهد. مشگل نقدینگی ،طی و طریق نرخ ارز به طرف قله های دست نیافتنی و تحریم های ناجوانمردانه خارجی و نابخردانه داخلی روزگار را به تولید و تولید گر سیاه نموده است و لیکن درکشاکش این بی سامانی ها و افق های تیره دلخوش بودیم که کشوری داریم که جوانان برومند و آینده سازدر آن موج میزند.
مردان و زنان فرهیخته ای داریم که سرانجام این کشتی، طوفان گرفتار آمده را به ساحل نجات میرسانند. ،منابع خدادادی بی پایانی داریم که برای گذر از این بی راهه های تاریک چراغ راهمان خواهند بود . پروردگار بزرگ کشورمان را در نقطه ای از این کره خاکی قرار داده است که مزیت های انحصاری فراوان دارد و آب و هوائی را به آن ارزنی داشته است که تنوع آن در کمتر سرزمینی دیده میشود.
و حال ما را چه شده است که سکانداران بخش سرمایه و تولید کشور با ادبیاتی پرخاش گونه هریک دیگری را مورد بی مهری قرار میدهند؟!
از این طلایه داران، انتظار بردباری و تحملی فراتر از این وجود دارد . چه این گونه نواختن ها موجب نا امیدی بیشتر نسل های ناظربر رفتار و گفتارآنان خواهد بود.
آقای دکتر بهمنی ،صنعت در این کشور هنوز نفس میکشد و هرگز این بی ترتیبی ها آن را به گورستان نخواهد برد . با اینگونه اظهار نظرها خستگی را بر تن رهروان سخت کوش و صبور این وادی نگذارید....شما همواره همراه،مشوق و پشتیبان بخش مولد کشور بوده اید حال چرا چنین نامهربان ؟!! فراموش نفرمائید که همین به زعم جنابعالی جنازه بود که 8 سال مدت جنگ را با سرافرازی در خدمت هموطنان بود و اینک که سنگینی تحریم های سنگین و نفس گیر خارجی و تحریم های خود خواسته و نا خواسته داخلی روزگار را بر آنها غیر تحمل نموده است باز تلاش نموده و اجازه نداده اند که کمتر کارگری از کار بیکار شود . صف های طولانی برای مواد غذائی ایجاد شود . برای پوشاک و لوازم خانگی کمبود ایجاد شود . مصالح ساختمانی سهمیه بندی شود . قطعات خودرو داخلی و حتی خارجی نایاب شود . سهم صنعت در تولید ناخالص ملی از حدود 7 درصد به نزدیک بر 25% رساند و صدها از این دستاوردها...
و آقای دکتر غضنفری این واقعیت را بپذیریم که پول تنها مشکل صنعتگران ما نیست بزرگترین مشکل این بخش عدم باور پاره ای از مسئولین به توانمندی های بالقوه این بخش است .عملکرد بد عده ای و یا شرکتهایی ناخالص را به حساب افراد مخلص و بنگاههای متعهد نا خواسته گرفتار شده نگذارید.
طرحی نو در اندازیم و نگاهی نو داشته باشیم
تحلیل این برخورد ما را به این نکته رهنمون میسازد که مشکل وجود دارد و رسیدن به این باور نیز خود دستاورد بزرگیست چون تا کنون خیلی ها نمی خواستند بپذیرند که اقتصاد ما سالهاست جاده ناهمواری را می پیماید و انرژی متراکم شده در آن به هرز میرود...
طرحی نو دراندازیم و نگاهی نو داشته باشیم برای رهروان صبور و پر تحمل و از خود گذشته این بخش ارزش قائل شویم و احترام بگذاریم .سهم این بخش را منصفانه در نظر بگیریم ، عادلانه توزیع کنیم و فضای لازم را برای شکوفائی بیشتر آن در اختیارش قرار دهیم ،یادمان باشد که تولید (فقط تولید)محور توسعه است و توسعه را می باید با دیدی علمی و غیر سیاسی با بردباری و درایت هدایت نمود نه در جوی متشنج و عصبی...