همه می دانیم که اگر عکاسان عکس نگیرند و طنزنویس ها طنز ننویسند همه چیز گل و بلبل می شود، پس نتیجه می شود که اگر کار بلدها کار نکنند، کسانی که کار بلد نیستند می توانند با خیال راحت به کارشان برسند و اوضاع را روبراه کنند.(حداقل اوضاع خودشان!)
بدین تریب و در راستای هر چه گل و بلبل تر شدن کشور، ما هم با همین فرمان به جلو می رانیم و چند نسخه را به شرح ذیل تجویز می نماییم:
لطفا قوانینی تصویب شود تا بطورکلی کسی به کار کسی کاری نداشته باشد. چرا فقط عکاسان و طنزنویس ها؟ لحظه ای چشم هایتان روی هم بگذارید و چنین جهانی را تصور کنید.
واقعا معرکه می شود، فکرش را بکنید که اگر مثلا پلیس بگذارد رانندگان هر چه می خواهند ویراژ بدهندو لایی بکشندو یک طرفه ها را دو طرفه و عبور ممنوع ها را دو دره کنند، این متخلفان زحمتکش چقدر سریع می توانند به کانون گرم خانواده شان بازگردند و جمعیت کشور را در سال تولید ملی زیادکنند؟ یا مثلا اگر کسی کاری به کار حقوق و املاک نجومی بگیران و اختلاس خورندگان نداشته باشد چقدر می شود در خیابان ها با ماشین های بدون سقف سلفی گرفت؟
یا باز مثلا اگر کسی به یک مدیر سیخونک نزند چقدر می توان محیط کار مفید را تبدیل به مرکز اوقات فراغت مفرح کرد و حال کرد؟ به یاد داشته باشید که طبق نظر روانشناسان هیچ چیز گند تر از استرس شغلی نیست! و یا باز مثلا دانشجویان و دانش آموزان دیگر لازم نیست که مدام به استاد بگویند: خسته نباشید. چون استاد گلابی در حال گلابی خوردن است و بچه ها در حال وول خوردن! و الی آخر ....
خلاصه ما نظراتمان را گفتیم امیدواریم «قانون همدیگر را انگولک نکنیم» به شکل سه فوریتی تصویب شود تا کشور به شکل جیک فوریتی برود در حالت عشق و صفا .... فراموش نکنید ما گل های خندانیم!
نظر شما