محمد رضایی راد پس از سال ها بر اساس دوشس ملفی، نمایشی را روی صحنه برده است با متنی از خودش و نغمه ثمینی. همین به اندازه کافی کنجکاوی برانگیز و جذاب هست. نگاهی به فهرست بازیگران هم به این کنجکاوی و جذابیت اضافه می کند.
نمایش محکم و سریع شروع می شود. راحت و زود قصه اصلی را تعریف می کند و به سرعت شخصیت های پرشمارش را با اطلاعات موجز معرفی می کند تا وارد روایت جزییات شود.
متن خوب و روان نوشته شده و پر از نکته و ظرایف است. ریتم نسبتا تند نمایش در نیمه اول به همراه خلق تصاویر و لحظه های دیدنی، بازی های خوب و طراحی لباس متناسب با جوهره متن از جمله امتیازات کار محسوب می شود.
متن و اجرا در نیمه دوم به سمت تاکید و مکث بیشتر روی جزییات روانشناختی شخصیت ها میل می کند و می کوشد روی موقعیت ها و شخصیت ها عمیق تر شود و سرنوشت تک تک پرسوناژ ها را با تحلیل به نمایش بگذارد.
این نگاه ماگزیمالیستی، تامل و حوصله بیشتری از مخاطب طلب می کند. بازی ها غالبا خوب است؛ رضا بهبودی و به ویژه میلاد شجره چشمگیرند، حتی بازیگران نقش های کوتاه تر، کاملا فضای کافی برای دیده شدن داشته اند.
اما حالا دیگر باران کوثری با این تسلط روی صحنه و کنترل روی بدن و حس، عملا به یک بازیگر خیلی خوب تئاتر بدل شده است و یکی از بازی های به یادماندنی اش را انجام داده است. «بر اساس دوشس ملفی» بر اساس خودش، کار خوبی است، حتی بر اساس نمایش های امروزه تئاتر. به دیدنش می ارزد.
57247
نظر شما