گر کسی عادت کند که به سبب گفت خلق رنجور شود، او را شب و روز جز غم نباید خوردن.
خدای را نگهدار و بس. بدین قدر که عمر آدمی است در دار فنا، چه فریضه است که این همه غم خورد؟ چرا غم آن نخوری که پس از مرگ با تو چه خطاب خواهد رفت؟
و آنکس که از قول روستایی و یا عامی برنجد که بدست ایشان هیچ نفع و ضرری نیست، خدا و رسول را باید که هزار چندان تعظیم دارد.و خوف او حقیقت است و خوف خلق مجاز.
اگر به خدا مشغول باشی او تو را بس. و اگر به خلق مشغول باشی تو را به تو واگذارد.
نامه صد و پانزدهم عین القضات همدانی
نظر شما