شاید بتوان بخشی از این حضور را به پای تعطیلی دیروز نوشت و شاید هم بشود پا را از دایره تقویم فراتر گذاشت و انگیزه طرفداران استقلال به برپایی جشن صعود در پاسخ به جشن قهرمانی پرسپولیس را دلیل این گردهمایی در یک شب توفانی دانست اما اگر دنبال دلایل و انگیزههای فرامتنی نباشیم، علت این حضور را باید در خود استقلال جستوجو کرد. استقلال هفتههاست تیم چشمنوازی شده، تیمی که تماشاگر را حتی پای تلویزیون هم نیمخیز میکند، چه برسد روی سکوها... نیمفصل اول، استقلال تیمی بود که بیهیجان، کمتحرک و یکنواخت بازی میکرد و بدون تعارف میشد به جای تلف کردن دو ساعت زمان برای تماشای بازی این تیم، به زندگی و کار یا تفریح خودت برسی و فقط نتیجه بازی را بپرسی اما این استقلال را نمیتوان ندید. این استقلال حتی اگر ببازد، تماشا دارد. در مجموعهاش کم نیستند بازیکنانی که به خاطرشان میتوان وقت گذاشت و فوتبال تماشا کرد و از این مهمتر، از لحاظ گروهی هم طوری بازی میکند که میتوان در آنالیز بازیاش رگههایی از فوتبال استاندارد را پیدا کرد، به خصوص آنجا که در کوتاهترین زمان ممکن، جریان بازی را عوض میکند.
حقیقت این است که استقلال حالا توان به ورزشگاه کشاندن تماشاچی را دارد. این حقیقت، پیام روشنی دارد؛ اگر دوست دارید برای سکوهای خالی بازی نکنید، درست بازی کنید. مهم نیست برنده یا بازنده باشید، تماشاگر تلاش شما را درک میکند و قدر میداند.
* این یادداشت در ستون حرف آخر چهارشنبه ۶ اردیبهشت روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.
نظر شما