به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، برخی از این خفیه‌نویس‌ها گزارش‌هایشان را در دفترچه‌هایی می‌نوشته‌اند و به مقامات مافوق خود ارائه می‌کردند. تعدادی از این دفترچه‌ها حالا در مخازن سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نگهداری می‌شوند، دفترچه‌هایی که اگر پیگیری سیروس پرهام موسس و نخستین رئیس سازمان اسناد ملی ایران نبود، حالا خبری هم از آن‌ها به دست ما نمی رسید.
پرهام می‌گوید که تا پیش از تشکیل سازمان اسناد ملی ایران وضعیت نگهداری اسناد دولتی بسیار بد بوده و کسی متوجه اهمیت این اسناد نبوده است.این وضع البته فقط محدود به یک شهر نبوده و همه شهر ها چنین وضعیتی را داشته اند، مثلا در همین تهران، پرهام یادش می آید که ساختمان وزارت کشور از میدان ارگ به نزدیک پارک شهر منتقل می شود و اسناد بایگانی راکد این وزارتخانه همین طور توی حیاط پخش و پلا می شود، آن هم زیر آفتاب و برف و باران؛ «هرچقدر ما تلاش کردیم و گفتیم آقا فکری به حال این اسناد بکنید، ما هم کمک می کنیم، اما کسی گوش نکرد.به همین خاطر خودمان کامیون گرفتیم و این اسناد را به محل سازمان منتقل کردیم.»
در این گونی ها حکم دستگیر محمد علی شاه و ارشد الدوله به امضای صمصام الدوله پیدا می شود، گزارش های خفیه نویس های دوره مشروطه از اسناد مهم دیگری بوده که در بین این اوراق پیدا می شود؛ «این گزارش ها در قالب دفترچه هایی بود که ماموران مخفی وزارت داخله وقت، گزاش های روزانه خود را از حضور در بین مردم و خانواده ها در آن‌ها نوشته بودند.»
شورایی هم برای خرید اسناد مهم راه می افتد، خود پرهام هم مدام گوش به زنگ بوده تا هر جا خبری از سندی پیدا می شود، بلافاصله خودش را به آنجا برساند و پس از اطمینان از اصالت سند، ترتیبی بدهد تا این سند خریداری شود و به سازمان اسناد ایران منتقل شود.
متن کامل گفت‌وگو با سیروس پرهام را می‌توانید اینجا بخوانید.
5757
نظر شما