به گزارش خبرآنلاین روزنامه ايزوستيا، در ماه ژوئیه اعلام شد ترکیه و اسرائیل تا آخر سال 2017 موافقتنامه ساخت خط لوله گاز (برای تحویل گاز به اتحادیه اروپا) را امضا می‌کنند. همچنین از چشم‌اندازهای تحویل گاز از ایران و کردستان عراق سخن می‌رود. البته "راهروی گاز جنوبی" (تحویل گاز از آذربایجان به ترکیه و همچنین اتحادیه اروپا) فراموش نمی‌شود.
ولی همه این مقاصد نمی‌تواند تحقق یابد. اولاً هرچند ذخایر گاز اسرائیل در معیار منطقه محسوس تلقی مي‌شود ولی این رقم در مقایسه با مصرف گاز اتحادیه اروپا ناچیز بنظر می‌رسد. برای مثال ذخایر گاز میدان "لویاتان" اسرائیل حداکثر یک تریلیون متر مکعب ارزیابی مي‌شود در حالی که گازپروم سال گذشته 179 ميليارد مترمکعب گاز به اروپا صادر کرده است. راهروی جنوبی آذربایجان هم تردید برانگیز است. در نظر است با هزینه کردن 40 میلیارد دلار سالانه 10 ميليارد مترمکعب گاز به اروپا صادر شود. برای مقایسه بگوییم: هزینه "جریان شمالی 2" گازپروم حدود 11 میلیارد دلار و ظرفیت آن 55 ميليارد مترمکعب خواهد بود.
اتحادیه اروپا نگران این نیست که آذربایجان گاز کافی برای تحویل به اروپا نخواهد داشت. از قرار قصد دارند برای جبران کسری گاز، از روسيه گاز بخرند. ممکن است ایران که مدت طولانی است به ترکیه گاز می‌دهد می‌تواند به پروژه بپیوندد. ولی خط لوله گاز کنونی از مناطق بی‌ثبات عبور می‌کند و آن را هر از گاه منفجر می‌کنند. ترکیه برای راه انداختن تحویل گاز از این مسیر باید ابتدا مشکلات داخلی خود را حل کند.
در حال حاضر جریان ترکی مناسب‌ترین پروژه از پروژههای مورد بررسی در ترکیه است. و ظرفیت آن هم بیش از همه (31,5 ميليارد مترمکعب) است.
علت علاقه ترکیه به پروژههای گازی این است که آنکارا سالیان طولانی درهای اتحادیه اروپا را می‌کوبد. و اجرای این پروژه‌ها باعث مي‌شود ترکیه از حالت خویشاوند فقیر اروپا خارج شود. و برخی از این پروژه‌ها (اسرائیل و آذربایجان) حتی درصورت تحقق نیافتن برای ترکیه از لحاظ کسب نظر موافق اتحادیه اروپا شایان اهمیت است. این واقعیت امتیاز خاصی برای رهبری ترکیه در بر دارد.
جریان ترکی از لحاظ سیاسی جالب توجه نیست ولی تجربه نشان داده هرچه مقامات اروپایی کمتر پروژه‌ای را تحسین کنند شانس تحقق آن بیشتر مي‌شود.
49261
نظر شما