بخشی از مصاحبه را می‌خوانید:
در
بعد انقلابي‌گري آيا مجلس توانسته با
گستاخي‌ها، تحريم‌ها و تهديدها و تحقير مقامات غربي مقابله به مثل
چشمگيري داشته باشد؟
مقابله به مثل را بايد توضيح
داد و تعريف كرد؛ اگر مقابله به مثل، به معني اشتراك در شيوه‌هايي است كه آنها اعمال مي‌كنند، ابزار آن در اختيار ما نيست. آنها ابزار
فشار مالي بر شركتهاي در سطح دنيا را پيگيري
مي‌كنند و حساب‌‌هاي آنها گاه در كنترل امريكايي‌ها است، گاهي ارزهاي مورد استفاده‌شان در كنترل امريكايي‌هاست، لذا در اين قبيل موارد، آنچه آنها دارند،
ما نداريم. در مقابل ابزارهايي در اختيار ما هست. مثلاً در ارتباط با نقشي كه بين
ملت‌ها داريم، امريكا منزوي است،
حداقل در منطقه غرب آسيا و منطقه‌اي
كه ما در آن هستيم. همين هم آنها را به شدت عصبي كرده و اين روزها با توجه به عرف
بين‌المللي رفتارهاي ناهنجارتري
از خود نشان مي‌دهند. ما هم در منطقه ابزاري
داريم؛ ابزارهاي ما خنثي كردن تدابيري است كه امريكايي‌ها خيلي وقت است به دنبال آن هستند. شكست آنها
را آزار مي‌دهد. بنابراين اگر ابزارها و
شيوه‌ها را مبنا قرار دهيم،
ابزارهاي آنها در اختيار ما نيست، اما تأثيرگذاري ما در منطقه به مراتب بيشتر از
تأثيرگذاري امريكايي‌هاست که نمونه آن فاصله
گرفتن ترکیه و روسیه از امریکاست. در ميدان‌هايي
مثل يمن، سوريه، عراق يا لبنان كل صحنه در اختيار سياست‌‌هاي همسو با جمهوري اسلامي ايراني است. اگر
اينها را در كنار يكديگر بگذاريم مي‌توانيم
بگوييم جمهوري اسلامي با استفاده از ابزارهاي خودش موفق‌تر از امريكايي‌ها بوده است.
عملكرد
مجلس در مقابله با امريكا كمرنگ نيست؟ در شرايطي كه مي‌توانست همانند پارلمان كشوري مثل روسيه به مقابله
هدفمند با امريكايي‌ها بپردازد؛ چراكه اخيراً كميته امور خارجه شوراي فدراسيون روسيه از
مذاكرات پارلماني اين كشور با پارلمان‌‌هاي 1+5 براي تعديل نقش كنگره در فرايند مذاكرات
هسته‌اي تعاملاتي داشته تا
اقدامات ضدبرجامي كنگره امريكا را محدود كند؟
اينها كمرنگ شدن نيست. در
واقع تأثيرگذاري جمهوري اسلامي ايران در كشوري مثل روسيه است كه آن را هم با خودش
همراه كرده است. در بحث قبلي عرض كردم آنها ابزارهايي در اختيارشان هست كه آن
ابزارها در اختيار ما نيست. گستره قدرتي كه امريكا براي ايجاد موانع و محدوديت
عليه شركتهاي بين‌المللي، بانك‌ها و ساير مجموعه‌ها دارد در اختيار ايران نيست، چه بسا بعضي
شركت‌ها هيچ حسابي در ايران
نداشته باشند يا هيچ مراوده‌اي
به نفع ما نباشد كه ما اقدامي كنيم و مصادره‌اي انجام دهيم و بتوانيم از آن بهره‌بگيريم. طبيعي است كه ورود ما با آن روش‌ها مي‌شود
مثل ماجرايي كه در رمان معروف دون‌كيشوت
هست. يعني با توهمات به رجزخواني‌‌هايي
بپردازیم كه از مجموعه آنها هيچ نتيجه‌اي
حاصل نشود و هر كسي از دور نگاه مي‌كند
آن را به بي‌خردي و نداشتن سياست مؤثر
متهم كند. به نظر مي‌رسد ايران با ابزارهاي خود
موفق‌تر از امريكا بوده منتها
اينها را نمي‌شود چندان در اقتصاد منعكس
كرد.
چگونه
روس‌ها مي‌توانند با پارلمان اروپايي‌ها ارتباط بگيرند اما در حالي كه رفت و آمد هيئت‌هاي اروپايي‌ها در چهار سال اخير رشد داشته، مجلس ايران نمي‌تواند اقدامي مشابه كند؟
اذن ورود به مذاكرات در
شرايطي صادر شد که اجماع بین‌المللی
علیه ایران ایجاد و فروش نفت ما متوقف شد. بعد از اينكه وارد مذاكرات شديم، طبق
روال، زياد‌ه‌خواهي طرف مقابل حداكثري شد، از اين طرف
اصرارهاي ما هم حداكثري بود؛ چه در موضع مجلس چه در موضع رهبري چه در موضع دولت و
هيئت مذاكره‌كننده. مذاكره طبيعي است كه
بالا و پايين‌هايي دارد؛ طوري به جمع‌بندي رسيد كه طرف ما به‌شدت ناراضي بود و در امريكا هم برخي‌‌افراطي‌هاي
آنجا به شدت ناراضي بودند، در نتيجه بالاخره با مصوبه مجلس و تأييد مشروط رهبري،
ما پذيرفتيم. اگر بخواهيم شرايط فعلي را مقايسه كنيم بايد با آن دوران مقايسه
كنيم، چيزهاي مهمي از دست داديم در كنارش اجماع بين‌المللي تا حدود زيادي از بين رفت و الان ما
شاهد اجماع بين‌المللي نيستيم. برجام از
ابتدا قرارداد تلخي بود، چراكه ما از بخش مهمي از حقوق طبيعي خود صرف‌نظر كرديم. آنهايي كه از اول پيروزي بزرگ شمار
آوردند، برداشت درستي نبود. اما در عين حال برجام اجتناب‌ناپذير بود. چون اجماع بايد از بين مي‌رفت. امروز آن اجماع مسلماً از بين رفته است.
ما تحت هيچ شرايطي به دوران قبل از برجام برنمي‌گرديم، اما تا چه ميزان مي‌شود آن را حفظ كرد و اينكه حتي اگر ما برجام را
منتفي كنيم باز هم به آن شرايط برنمي‌گرديم،
نياز به بحث‌‌هاي تفصيلي دارد.
اگرچه
هيئت نظارت بر برجام يا دولت وظايف مشخصي در اين باره دارند اما مجلس نيز طبق
قانون اقدام متقابل و متناسب مصوبه مجلس نهم، وظايف مهمي دارد كما اينكه در نامه 9
ماده‌اي رهبري نيز وظايفي
متوجه مجلس است.
كاملاً مخالف اين نظر هستم.
چرا؟
زيرا به سرعت دست رقيب ما را
براي بازگرداندن اجماع قبلي باز مي‌كند.
يعني تظاهر مي‌كند از برجام خارج نشده با
اينكه شعارهاي انتخاباتي‌اش هم اين نبوده، تظاهر مي‌كند من كاري به برجام ندارم در مورد بحث موشكي
حرف دارم، در موضوعات ديگر مشكل دارم تا اگر ايران بگويد من از برجام خارج شدم،
اصلاً از ان پي تي خارج شده و ان پي تي را هم قبول ندارم، آيا روسيه در كنار ما
باقي مي‌ماند؟ آيا كشورهاي اروپايي
در موضع فعلي باقي مي‌مانند؟ اين كه اروپا تا چه
ميزان بتواند در مقابل امريكا مقاومت كند، مورد توجه است يعني مورد ترديد است.
بنده در جلسه غير علني كه آقاي ظريف تشريف آورده بودند، مجلس، به عنوان يكي از
چهار نماينده همين مسئله را به عنوان كردم. اين يعني آنكه ما براي هر شرايطي
سناريوي مناسب آن را داشته باشيم نه اينكه هم از مزيت‌ها و حقوق خود در بحث هسته‌اي چشمپوشي كنيم و هم دوباره با دست خودمان به
شرايط اجماع قبل از برجام برگرديم.
نظر شما