آیا به تاریخ شفاهی می توان اعتماد کرد؟

این پژوهشگر تاریخ معاصر درباره برخی از فایده های تاریخ شفاهی می نویسد:
مهمترین فایده تاریخ شفاهی دست‌یابی مورخ به اطلاعات دست اول است. ناقل خاطره یک شاهد بی‌واسطه است؛ کتاب، روزنامه و گزارش‌نویس انتقال دهنده آگاهی‌ها نیستند ... دیگر آنکه خاطره‌گو کامل کننده یا صیقل دهنده یک واقعه است...خصلت دیگر خاطرات یاری رساندن به مورخ در سندشناسی است؛ اینکه تا چه حد فلان سند در روایت از فلان حادثه سندیت و اعتبار دارد. از محاسن دیگر خاطرات شفاهی هضم راحت آن برای خواننده تاریخ است. در اینجا نه آن سختی قرائت تاریخی وجود دارد و نه استدلال‌های پی‌درپی مورخ برای اثبات علت وقوع حوادث. خواننده با متنی روبه‌روست که با علاقه تمام فراز و فرودش را دنبال می‌کند.
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه به بعضی از معایب این شیوه تاریخ نگاری پرداخته و نوشته است:
اما معایبی که می‌توان به این شیوه از تاریخ‌نگاری بار کرد، یکی سیاسی بودن آن است. برای مثال همه مراکزی که پس از انقلاب در مورد انقلاب اسلامی- چه در داخل و چه در خارج از کشور - با تاریخ شفاهی به بیان حوادث انقلاب پرداخته‌اند، در نگاه اول خالی از جنبه‌های سیاسی نبوده‌اند. گروه‌هایی که در خارج از کشور اقدام به جمع‌آوری خاطرات کردند معمولاً با افرادی رویارو بودند که جزو مخالفان انقلاب به شمار می‌رفتند؛ یا فراری بودند، یا در براندازی حکومت پس از انقلاب مشارکت داشتند و یا از رجال رژیم پادشاهی، که همگی منابع مادی و معنوی خود را با وقوع انقلاب از دست داده بودند. گروه دیگر به جناح چپ وابسته بودند که پس از انقلاب بدون یافتن جایگاهی در حاکمیت به خارج از کشور رفتند. در داخل نیز مراکزی که در قالب تاریخ شفاهی اقدام به بیان حوادث انقلاب کردند به دلیل دلبستگی به انقلاب خالی از گرایش‌های سیاسی نبودند. بنابراین زدن مهر بی‌طرفی به پای نتایج برآمده از این شیوه تاریخ‌نگاری تا حدودی مشکل به نظر می‌رسد.
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.