دوره ای که ویروس «هیس»به دهان همه سرایت کرده بود!

این پژوهشگر تاریخ معاصر، فروش شخصیت ایرانیان را یکی از زمینه ها می داند و می نویسد:
«این شخصیت فروخته شده بود، چون غریبه‌ها گرامی‌تر از ما بودند. احترام‌شان بیشتر بود. حرف‌شان بروتر، سفره‌شان رنگین‌تر، کیف‌شان کوک بود. اینها را وقتی می‌شود درک کرد که کارگر شرکت نفت باشی در آبادان زیردست مهندس‌های انگلیسی، گماشته‌ای باشی، امربر مستشاران امریکایی، کارمندی باشی مادون یک تکنسین آلمانی، و یا نظافت‌چی هتل هیلتون باشی یا دربان هتل شرایتون که دولا شوی در برابر چشم آبی‌های دکولته پوش مو بلوند یا سفیدپوستان فراگ‌پوش پاپیون زده، شاید انعامی کف دست‌ات بگذارند.
یکی دیگر از این زمینه‌ها لال‌مانی اجتماعی بود. ویروس «هیس»به دهان همه سرایت کرده بود. امنیتی‌ها سایه‌شان را به تعداد همه خانه‌ها تکثیر کرده بودند. اما ستایش از شاهنشاه آریامهر برترین آزادی بود. همه مجاز بودند به خاندان جلیل سلطنت عشق بورزند. همه بلندگوها برای تمجید از انقلاب سفید شاه و مردم روشن بود. کسی خبر نداشت که یک جوان، در شمال غربی میدان توپخانه، پشت دیوارهای کمیته مشترک ضد خرابکاری، به خاطر داشتن یک اعلامیه تا خورده، زیر باران کابل خوابیده است.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در بخش دیگری از یادداشت نوشته است:
«زمینه دیگر تماشاچی بودن در اداره کشور بود. مردم تماشا می‌کردند میدان سیاست را. نمی‌شد پا را به این میدان گذاشت. قلم می‌کردند. یک حزب بود به نام رستاخیز که واجب بود همه عضوش شوند. یک مجلس بود به نام سنا که سناتورهایش را دربار برمی‌گزید. یک مجلس دیگر بود به نام شورای ملی که درِ صندوق‌های رأی‌اش درست چفت نمی‌شد.یک نخست‌وزیر بود که شاه انتخاب می‌کرد و یک شاه بود که به ارث رسیده بود. مردم ایران حرفه‌ای‌ترین تماشاگران سیاست بودند.
زمینه دیگر اقتصاد کج بود. شیب داشت به طرف کمپانی‌های بزرگ.می‌گویند با حدود پنج میلیون بشکه صادرات نفت، حدود 30 دلار، درآمدی حدود 22 میلیارد دلار، با جمعیتی حدود 34 میلیون نفر می‌شود خوشبخت شد. و خوشبخت هم بودند؛ اقلیتی در گوشه و کنار آن سرازیری می‌ایستادند تا شریک پول‌های سُر خورده شوند.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.