ملت اهل تعارف

همه میگوییم : با ما راحت باشید ما اهل تعارف نیستیم؛اما خود این حرف نیز تعارف است؛هنگام ورود وخروج از خانه یا مکان دیگر دقایقی چند وقت خودرا به"شما بفرمایید" صرف میکنیم ولی درخیابانها و معابر انچنان با خودرو بطرف یکدیگر حمله ور شده وراه را بر همشهری می بندیم که مغول ها چنین نکردند.

بعد پیاده شدن با قفل فرمان یا چماقهای مخصوص وحمله وبقیه داستان......راستی درکجای دنیا چماق خوش تراش و خطرناکتر از اسلحه را در خیابانها و چهارراهها میفروشند؟و سی دی هک یعنی دزدی وراهزنی سایبری را ارزان وفراوان درمعابر عرضه میکنند و انواع چاقو وقمه و کارد مشابه آدامس در پیاده رو ها عرضه میشوند؟؟؟ بماند؛ موضوع صحبت "تعارف"است ونوکرم چاکرم و غلامم مثل نقل ونبات هر روز وساعت رد وبدل می شود اما همین نوکران وچاکران حاضر نیستند دستی بر خودرو خاموش شده زده وآنرا از وسط خیابان رد کنند. وبدتر از همه بر سر میز یاسفره اصرار برای خوردن همراه با چاشنی انواع قسمها از مرگ خود وجان بچه های ما اسامی متبرک گرفته تا ستارهای آسمان مصرف میشوند تا مارا بر اثر افراط به انفجار نزدیک کنند. هر چند شاعر فرموده:"

با خلق این زمانه سلامی والسلام تا گفته ای غلام توام می فروشنت" اما باز توجه نداریم؛کسی که تا چند لحظه پیش غلام وعبدش بودیم تا از ما فاصله میگیرد با دشنام یا غیبت وتهمتهای ناروا بدرقه اش میکنیم. در جامعه ای که معیار تشخیص دوست از دشمن کلام وزبان است؛ تشخیص وتفکیک دشوار و خیانت ودروغ رایج میگردد.

کسی که اهل تملق وقربان صدقه نباشد از رشد و قافله دوستان عقب می میماند.به فرزندان خود از کودکی درکلام ورفتار صداقت یاد دهیم ودر مقابل آنها از دیگران مخصوصا اقوام نزدیک بدگویی نکنیم؛چرا که ممکن است چند دقیقه ویا چند روز بعد همان فرد وارد خانه ما شود و تعارفات و حرفهای معمول آغاز گردد؛بذر نفاق ودورویی از همین جا کاشته میشود؛هنگام غذا وبر سر سفره اصرار ما یعنی بی علاقگی به خوردن مهمان و باید اینگونه رفتارهای مکروه وآزار دهنده از یکجا خاتمه یابد وچرا آن"یکجا" خانه ما نباشد.؟