فارین پالیسی نشریه مشهور سیاست خارجی و حوزه امنیت راهبردی روابط بین الملل،به نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا توصیه کرده است نگاهشان را از ایران بعنوان تهدید اصلی آن کشور تغییر دهند و متوجه تهدید اصلی از جانب کشورهای دیگر باشند.
«دانیل بیمن»درمقاله ای با عنوان«ایران را بزرگترین تهدید فرض نکنید» که در پایگاه اطلاع رسانی این نشریه منتشر شد،به بهانه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که«ایران»یکی از موضوع بحث های آن است،به برشمردن بزرگ ترین تهدیدها برای امنیت ملی آمریکا پرداخت.
وی با استدلال،برزگترین تهدیدهای آمریکا را،پاکستان،چین،کره شمالی، بین المللی شدن بحران سوریه و مسائل داخلی آمریکا معرفی کرد.
ˈدانیل بیمنˈ نوشت ایران و به ویژه برنامه هسته ایش نمی تواند تنها تهدید جدی علیه امنیت ملی آمریکا به شمار آید و حتی نزدیک به اولویت های اول فهرست نیز نیست.
وی رهبران ایران را افرادی منطقی خواند و شرایط ایران را همچون کره شمالی، پاکستان،چین و سوریه ندانست.
وی نوشت پاکستان بامشکلات تروریسم جهادی،مرزهای مورد مناقشه، فساد همه گیر،درگیری قبیله ای و دولتی از همیشه ضعیف تر روبروست. از این گذشته پاکستان سلاح هسته ای و دانشمندانی دارد که این تسلیحات را می فروشند و بعضی از دولت ها در این کشور آشکارا از طالبان و دیگر جنبش های متخلف حمایت می کنند.در زمان ˈجرج بوشˈ،رییس جمهوری پیشین آمریکا و ˈباراک اوباماˈ،رییس جمهوری فعلی،آمریکا می خواست با آنکه به پاکستان اعتماد نداشت با این کشور همکاری کند.اسلام آباد نیز سیاست مشابهی را دنبال کرد و اعتقاد داشت آمریکا متحد روراستی نیست.
این رویکرد ناخوشایند می تواند بهترین رویکرد باشد که با توجه به فقدان صداهای طرفدار آمریکا درپاکستان قابل مدیریت است اما چشم انداز ناآرامی های بیشتر در پاکستان باعث نگرانی جدی واشنگتن خواهد بود.از این بدتر پاکستان حملات تروریستی در هند را حمایت یا تحمل کرده است که باعث افزایش احتمال جنگ بین دو کشور هسته ای است.چنین جنگی هزاران و در صورت هسته ای شدن،میلیون ها کشته برجا می گذارد.هزینه های زیست محیطی آن می تواند جهانی باشدو به آسیب شدیدکشاورزی و بروز مشکلات جسمانی منجر شود که نسل ها ادامه خواهد یافت.
بیمن سپس درباره کره شمالی نوشت که یقینا می دانیم که کره شمالی تسلیحات هسته ای دارد.غیرازخشونت شدید رژیم کره شمالی نبایدفراموش کرد که این رژیم معمولا بحران هایی را درعرصه سیاست خارجی پدید می آورد؛ مانند آزمایش موشک هایش یا درگیری های جسته و گریخته با کره جنوبی تا بتواند برای خود در داخل حمایت هایی ایجاد کند.رژیم کره شمالی با وجود شرایط به شدت دشوار اقتصادی،کاهش شدید مشروعیت و نظام سیاسی وحشتناک می تواند به حکومت خود ادامه دهد؛اما احتمال بی ثباتی سیاسی یا حتی سقوط رژیم نیز به صورت واقعی وجود دارد.
وی درباره چین نوشت:چین دشمن آمریکا نیست اما دوست هم نیست. تحلیلگران معمولا از عبارت دو وجهی رقیب یا چالش گر احتمالی برای توصیف روابط رژیم پکن با آمریکا استفاده می کنند و هیچ عنوانی نمی تواند دقیقا کشوری را توصیف کندکه بیشترین جمعیت جهان را دارد،اقتصادش به سرعت درحال رشد است و دومین ارتش رو به رشد جهان را دارد که به سرعت از درجه سوم در حال صعود به رتبه اول است.رهبری چین هم ملی گرا و هم محتاط است با چالشی مواجه نیست اما با کاهش مشروعیت مواجه است.در عین حال می خواهد موقعیت کشور را درجهان تثبیت کند اما درحل بعضی از مشکلات جهانی مانند تغییر اقلیم یا مشکلات منطقه ای مانند بحران سوریه ناکارآمد است.هیچکس نمی تواند آینده چین را پیش بینی کند اما مورخان احتمالا چهار سال آینده را برهه زمانی می دانند که ماهیت روابط دو ابرقدرت قرن بیست و یکم را تعیین می کند.چین ممکن است بزرگترین تهدید نباشد اما احتمالا مهمترین چالش پیش روی آمریکاست.
وی بعنوان تهدید دیگر امنیت آمریکا،از گسترش برخوردها درسوریه به خارج از مرزهای این کشور و منطقه ای و بین المللی شدن آن نام برد و اظهار نگرانی کرد و نوشت جهادی ها نقش مهمی درخشونت های ضدرژیم اسد ایفا می کنند.احتمالا از این بدتر تبادل آتش بین ترکیه و سوریه در مرزهاست،دمشق ازجنگجویان ضدرژیم ترکیه حمایت کرده،پناهنده ها به کشورهای همسایه گسیل شده اند و انتظار می رود بحران منطقه را متشنج ترکند.عراق و لبنان به شدت ضعیفند،هردو اخیرا با جنگ های داخلی فرقه ای و قومی دست و پنجه نرم کرده،دولت های ضعیفی دارند و فرقه هایی در داخل کشور می خواهند به طرف های مختلف درگیر درسوریه کمک کنند.بنابر این جنگ وحشتناک به بحرانی منطقه ای تبدیل می شود،درحالی که آمریکا تماشاچی صرف این صحنه است.ممکن است متحدان کلیدی مانند ترکیه و اسرائیل نیز به این جنگ کشیده شوند درحالی که القاعده و دیگر گروه های تروریستی از این شرایط به نفع خود بهره برداری می کنند.
نویسنده فارین پالیسی سپس آمریکا را ازخود بی نصیب نمی سازد و مسائل داخلی این کشور را بخصوص نوع اقتصادی آن را تهدید جدی و اصلی برای امنیت آمریکا می داند: البته آمریکا خود را تهدید نمی کند؛اما کسری بودجه فراوانی این کشور و بی علاقگی برای افزایش مالیات ها درنهایت به کاهش هزینه های دفاعی و امنیتی می انجامد.
حتی شاید از این مهم تر مردم آمریکا احتمالا نخواهند برای اطمینان از اینکه سیاست خارجی رو به جلویی داشته باشد،فداکاری کنند.حمایت از کمک های خارجی هر روز کمتر می شود و جنگ های طاقت فرسای عراق و افغانستان آمریکایی ها را خسته و نسبت به مخاطرات دخالت در دیگر کشورها محتاط کرده است.آمریکا هنوز ازحضور نظامی و امنیتی گسترده ای برخوردار است اما منابع محدودی نسبت به گذشته دارد و احتمالا تمایل چندانی به استفاده از آنها ندارد.نمی توانیم درمورد تهدیدهای خارجی فکر کنیم بدون اینکه بدانیم مشکلات داخلی چظور واکنش ما را نسبت به این تهدیدها شکل می دهد.
وی در پایان،سووال ابتدای مقاله اش راکه با این نوشتار بلند،پاسخ داده بود، مجددا و هدفمند مطرح می کند:ایران درکجای این فهرست قرار می گیرد؟این سوال مهمی است.تهران به آمریکا خصم می ورزد،اما رهبری این کشور نسبت به کره شمالی منطقی است،ایران نسبت به پاکستان و سوریه با هرج و مرج روبرو نیست و یقینا قدرت نظامی و اقتصادش در مقایسه با چین،آمریکا را تهدید نمی کند.درحالی که نامزدها را بررسی می کنیم باید فراتر از بحران فعلی را ببینیم.همچنین بایدمحدودیت های قدرت خود را بشناسیم و هرکسی به ریاست جمهوری آمریکا برسد باید تصمیم بگیرد چه میزان می تواند مردم آمریکا را در اهداف سیاست خارجی اش با خود همراه سازد.
2727
نظر شما